Hiroshi Sakurazaka to japoński pisarz science fiction, który rozpoczynał swoje literackie podboje od mangi „All You Need Is Kill”, w której głównym bohaterem jest Keiji Kiriya. „Na skraju jutra” ponownie przybliża czytelnikowi jego losy, tym razem w formie tekstowej. Motywem przewodnim powieści jest lasso czasu, które oplotło jednego z japońskich żołnierzy. Nie jest to pomysł oryginalny, gdyż podobne zabiegi mogliśmy zaobserwować w filmach „Dzień Świstaka” czy „Kod nieśmiertelności”, lecz tym razem umiejscowienie akcji, bohaterowie i przede wszystkim fabuła grają pierwsze skrzypce w dziele Sakurazaki. Autor rozbudowuje swoją powieść stopniowo, konstruuje napięcie w sposób przemyślany i interesujący.

Książka podzielona jest na cztery części, w których poznajemy szczegóły życia innych postaci. Jest to ciekawe urozmaicenie, gdyż czytelnik z nieskrywaną ochotą czyta historię Rity Vrataski czy Bartoloma Ferrella. Keiji Kiriya jest typowym przykładem nieudacznika, szaraka, młokosa. Okoliczności zmusiły go, aby przyjął postawę herosa i nieustraszonego pogromcy obcych. Wykorzystał sytuację pętli czasu na swoją korzyść, udowadniając, że nawet najtrudniejsze okoliczności można przemienić w coś wartościowego i kształtującego osobowość.

Nie jest to niestety książka pozbawiona wad. Przede wszystkim linia dialogowa mogła zostać poprowadzona w lepszy, czytelniejszy sposób. Bardzo często czytelnikowi przyjdzie domyślać się, kto jest autorem wypowiedzianych słów. Jest to przeoczenie, które powoduje chaos i dezorientację. Drugą kwestią jest jakość dialogów, która przywodzi na myśl sztuczność i tandetę. Pomimo, że pustość konwersacji zdarza się dość często, to ginie ona w pozytywnym wydźwięku powieści.

Motyw pętli czasu jest tematem na tyle niszowym, że na pewno sprzeda się w literaturze oraz kinematografii. Filmowy odpowiednik książki, chociaż różniący się diametralnie od swojego pierwowzoru, dostarcza niesamowitą rozrywkę i emocje. Twór Sakurazaki jest publikacją bardziej stonowaną, wytwarzającą mocniejszą więź z bohaterem i wciągającą bez reszty lekturą. Chociaż film serwuje lepsze zakończenie, nie sposób nie docenić twórczości Hiroshi Sakurazaka, bez którego nie moglibyśmy podziwiać zarówno kinowego hitu, jak i recenzowanego tu wydania. Polecam!

Damian Hejmanowski