Właśnie w takim świecie urodził się nasz główny bohater, Gene. Od siedemnastu lat ma pecha egzystować jako eksczłowiek i – łagodnie mówiąc – jego życie nie należy do najłatwiejszych. Od swoich narodzin ukrywa swoją prawdziwą naturę, aby kolejny dzień nie stał się być może jego ostatnim. Tylko perfekcyjny kamuflaż i restrykcyjne środki ostrożności pozwalają mu egzystować pośród tych, którzy inaczej wyssaliby go do ostatniej kropli krwi i pożarli w okamgnieniu. Jest heperem – człekokształtnym na wyginięciu, ekskluzywną zwierzyną łowną w świecie pełnym wampirów.

Teraz jednak nasz bohater ma już totalnie przechlapane. Właśnie organizowane są Wielkie Łowy, w których wylosowana grupa ludzi (wampirów) będzie miała okazję uczestniczyć w polowaniu na ostatnich heperów. A Gene został jednym z tych szczęśliwców. Sytuacja z trudnej staje się niezwykle skomplikowana. Gene znajdzie się w nieznanym otoczeniu, różnym od szkolnej rzeczywistości, wśród osób nastawionych wyłącznie na upolowanie hepera, gdzie odkrycie jego sekretu wydaje się być tylko kwestią czasu. Czy uda mu się przeżyć pośród śmiertelnych wrogów?

Andrew Fukuda wziął na warsztat dosyć oklepany temat wampirów i postanowił wywrócić wszystko do góry nogami. Dosłownie. W wykreowanym przez niego świecie to ludzie – a nie krwiopijcy – stanowią eksterminowaną mniejszość. Są zdegradowani do roli krwistego przysmaku. I to najpewniej zwykła selekcja naturalna sprawiła, że homo sapiens z łowcy stał się zwierzyną. To najgorszy scenariusz wszystkich historii z wampirami, który akurat tutaj doszedł do skutku. Trudno natomiast dookreślić czasowo świat przedstawiony powieści. Autor tutaj nieźle namieszał i chyba się gdzieś pod drodze zagalopował. Wiele wskazuje na to, że mamy do czynienia z odległą przyszłością, może w klimacie postapo. Jednak idealną całość burzą dwa elementy. Niewyjaśnione dla mnie jest zastąpienie wszystkich środków lokomocji powozami zaprzężonymi w konie oraz całkiem współczesne (dla nas) szkoły i uczący się w nich nastolatkowie. Niedociągnięcie czy celowy zabieg?

Pomijając jednak takie niuanse, dostajemy do rąk całkiem niezłą młodzieżówkę. Dobrze napisaną, przyjemną w odbiorze, z fajnym pomysłem na fabułę i – nareszcie – bez „sweet-wampirków”. Mógłbym się czepiać szablonowego do bólu wątku miłosnego, ale rekompensuje go jego całkowicie nieszablonowy finał. Im bliżej końca, tym książka bardziej wybija się ponad przeciętną opowieść. Zakończenie natomiast zdaje się prezentować wyżyny wyobraźni autora, które – mam nadzieję – będę mógł zaobserwować w pełnej krasie w kolejnych tomach. 

Robert Fryga