W drugiej części powieści jej charakter ulega może nie diametralnej, ale na pewno zauważalnej zmianie – konflikty na tle rasowo-politycznym ustępują miejsca zagrożeniu poważniejszemu nawet, niż wojna obejmująca swym zasięgiem cały Układ Słoneczny. Żywe i podlegające organicznym przemianom społeczne tło stanowi jeden z głównych atutów książki i kiedy wyraźnie traci na znaczeniu, budzi to pewien żal. Nie znaczy to jednak, że przetasowanie punktów ciężkości jednoznacznie „Przebudzeniu Lewiatana” zaszkodziło. W końcu w jego wyniku do akcji wkraczają rzygające zombie.

George R. R. Martin podobno uważa omawianą powieść za najlepszą książkę o rzygających zombie, jaką kiedykolwiek czytał. Nie wiadomo co prawda, jak bogatą skalą porównawczą dysponuje słynny pisarz, jednak danie temu wiary nie jest szczególnie trudne. Być może chodzi o to, obecność zombie to w „Przebudzeniu Lewiatana” kwestia poboczna, nie otrzymujemy więc kolejnej kalki tak ostatnio popularnego survivalowego schematu. Tym sposobem powieść ma szansę przypaść do gustu zarówno zdeklarowanym fanom żywych trupów i wszelkiego rodzaju krwio(mózgo?)żerczych mutantów, jak i tym, którzy zwykle omijają tę gałąź popkultury.

Kosmiczna przygoda z elementami powieści detektywistycznej, horroru, ale także fantastyki socjologiczno-politycznej – mariaż dający całkiem zadowalające efekty. Oczywiście omawiana powieść nie jest dziełem pozbawionym wad – z bohaterów czasem wyłazi papierowość, tu i ówdzie natknąć się można na zbędne dłużyzny, zakończenie jednego z głównych wątków trąci tanim sentymentalizmem, a przy tym jest mocno naciągane – ale przymykanie na nie oczu przychodzi z łatwością. Wyjątkiem jest może wspomniane w recenzji części pierwszej fatalne tłumaczenie, ale za to przecież trudno winić autorów powieści. Tym ostatnim udało się zawrzeć w książce co najmniej kilka świeżych pomysłów z zakresu światotwórstwa, zgrabnie poradzili sobie z dwutorowym prowadzeniem narracji i choć „Przebudzenie Lewiatana” nigdy nie miało być książką science fiction, zadbali o (rzekomo) naukowe „podkładki” zwiększające wiarygodność bez zbędnego brnięcia w techniczne szczegóły. W efekcie powstał kawał przyzwoitej literatury rozrywkowej. I choć większość kluczowych wątków doczekała się wyjaśnienia i zamknięcia, zakończenie w pewnym stopniu otwarte każe niecierpliwie wyczekiwać kontynuacji.

Agata Rugor