Zawsze imponowali mi ludzie, którzy znali się na roślinach. Miałam zawsze taką fantazję o byciu wiedźmą (to w końcu ta, która wie), która z różnych darów lasu potrafi przyrządzić przeróżne mikstury i potrawy. No ale cóż, w zwykłym zielniku rośliny grupowane są alfabetycznie, a z wstydem przyznam, że do niedawna nie znałam nazw nawet najpospolitszych roślin rosnących pod moim domem. Znam za to wielu grzybiarzy, a w moim domu rodzinnym żywa jest tradycja zbierania borówek czarnych, brusznicy, skrzypu, pędów sosny czy mniszka lekarskiego (popularnego mlecza). Co roku też przygotowujemy różne przetwory – najczęściej korniszony i sosy pomidorowe. Jednak wiedza zawarta w „Dzikiej kuchni” to wyższa szkoła jazdy. No i pojawiające się w głowie pytanie podczas obracania kolejnej strony: to naprawdę można zjeść?

„Dzika kuchnia” jest pięknie wydanym albumem, w którym poznamy szczegółowo najpowszechniej występujące w Polsce rośliny jadalne. Podczas lektury nieraz pierwszy raz łączyłam słyszane przez całe życie nazwy z wizerunkiem przydomowych chwastów. Każda roślina jest zilustrowana, sfotografowana, otrzymujemy informacje o tradycyjnych jej nazwach, zastosowaniach, jej składzie chemicznym i wreszcie – przykładowe przepisy. Wszystko pisane językiem przyjaznym i zrozumiałym. Dodatkowo w książce znajdują się rozmyślania autora o naszym miejscu w przyrodzie i o fascynacji życiem blisko natury.

Jeżeli tak jak ja, zawsze marzyliście o takim spacerze, podczas którego dowiecie się nie tylko jak wygląda dzięgiel, niecierpek czy rdest ale też co można z niego przyrządzić – to książka idealna do rozpoczęcia przygody z roślinami i zbieractwem. Być może książka ta będzie jedną z podstawowych lektur rosnących rzesz miastożerców?

Ania Kaczmarczyk