Sama postać Deepaka Chopry jest z pewnością znana czytelnikom, którzy miłują się w poradnikach przeróżnego typu. Począwszy od miłości, a skończywszy na prostych zachowaniach, które gwarantują sukces w biznesie. Chopra to guru, choć w Polsce niespecjalnie znany. Gdy jego syn, Gotham, postanowił napisać książkę o psie, nawet nestor rodu stwierdził, że to raczej bezsensowne. Czy powieść zostałaby wydana, gdyby nie nazwisko Chopra na okładce? Prawdopodobnie nie, ale dobrze że pojawiła się ona na rynku.

Początkowo dość trudno przyzwyczaić się do stylu w jakim została napisana „Chodząca mądrość…”. Liczne przeskoki w czasie, brak chronologii zdarzeń czy też liczne nawiązania do filozofii potrafią zmęczyć. Jednak z każdą kolejną stroną, czytelnik wpada w pewien rytm, który wewnętrznie go wycisza. Wprawdzie wywody Deepaka miejscami są mocno oderwane od rzeczywistości, trudno odmówić im choć odrobiny racji. Z tych rozmów wyłania się relacja między ojcem i synem. Relacja trudna i skomplikowana, choć z „zewnątrz” wszystko wygląda dobrze. Widać, że Gotham kocha ojca, ale miejscami da się wyczuć pewną złość skierowaną w jego stronę. Bo „Chodząca mądrość…” nie jest opowieścią o psach w rodzinnym domu. To próba zapisania relacji międzyludzkich, a sam pies jest tylko zwierciadłem na nie reagującym.

W książce, jak sam tytuł powieści sugeruje, są dwa psy. Nicholas i Cleo. Pierwszy jest tylko wspomnieniem z dzieciństwa Gothama, obrazującym jak jego ojciec odnosił się do nowości i tym samym do potrzeb swoich dzieci. Natomiast Cleo to kolejna, pełnowartościowa bohaterka powieści. Opisy jej zachować, nawet tych najprostszych, służą do filozoficznych rozważań o życiu i przemijaniu. Trudno nie odnieść wrażenia, że są one czasami przesadzone, ale nie sposób im odmówić choć częściowej racji.

„Chodząca mądrość…” pełna jest filozoficznych cytatów (m.in. Rumiego), ale znalazło się w niej miejsce również dla Michaela Jacksona (obszerny i chyba najciekawszy fragment powieści), Szekspira i nawet dla pewnego cytatu, który najbardziej rozpowszechniony został za pomocą Chucka Palahniuka i licznych internetowych zdjęć z bohaterami filmu „Fight Club”. W „Chodzącej mądrości…” trudno dopatrzyć się jakiejś głębszej warstwy fabularnej, wszystkie sytuacje, które pojawiają się w powieści, służą rozważaniom filozoficznym.

Komu zatem można polecić tę pozycję? Chyba każdemu, kto kiedykolwiek miał przy swoim boku czworonożnego przyjaciela i lubuje się w filozofii. To połączenie, choć wydaje się dziwaczne, sprawdziło się wyjątkowo dobrze. Inni mogą być zawiedzeni brakiem akcji i ciągłymi wynurzeniami guru filozofii.

Bartosz Szczygielski