Kiedy zaczyna się właściwa akcja powieści, jej głównej bohaterki kobiecej nie ma wtedy w domu, w którym, o ironio, wszystko się zaczyna. Być może właśnie ten fakt, nieobecności Libby i jej ojca wpłynął na to, że wydarzenia potoczyły się właśnie w taki, a nie inny, bardziej przewidywalny lub sprawiedliwy sposób. To, że córka z ojcem spędzali wakacje poza domem, jest faktem kluczowym dla całej historii, w której nie brakuje ani historii, ani miłości, ani prostej, choć często niedocenianej życiowej mądrości.  

Do domu przy Winslow Street, w którym od lat mieszka profesor Willard Sawyer z córką Liberty, wprowadza się podczas ich pobytu na Wyspie Świętej Katarzyny, rodzina pochodząca z Rumunii. Choć możemy określić ich dużo prościej i tym samym z góry skazać na porażkę, hańbę i pogardę, tak jak uczyniła to cała społeczność miasteczka Colden, nazywając przybyszów Cyganami. Nie róbmy tego jednak i pozwólmy sobie na luksus, na jaki stać ludzi życzliwych, mądrych i współodczuwających – pozwólmy sobie na luksus sprawiedliwej oceny, obiektywnego sądu, na który osądzany będzie miał szanse wpłynąć nie swoim wyglądem czy pochodzeniem, ale przede wszystkim czynami i cechami swojej osobowości. 

Niestety głowa rodziny, która wprowadziła się do domu profesora, niejaki Michel (w rodzinnych stronach znany jako Mikhail) Dobrescu (wymawiane koniecznie z wibrującym, dźwięcznym „er”) nie stara się na nikim sprawić dobrego wrażenia. Pierwszym, co robi, po przyjeździe do, bądź co bądź obcego domu, jest zniszczenie deski do suszenia naczyń. Następnie Dobrescu, dewastuje wszystkie róże nie tylko w ogrodzie przy domu, który zajął, ale także róże sąsiadów. Co pchnęło go do tego bezsensownego aktu przemocy na pięknie cieszącym codziennie nie tylko oczy, ale i nozdrza mieszkańców? Czy Michel miał konkretny powód, czy też jego „cygańskie”, barbarzyńskie zwyczaje są jedynym wytłumaczeniem jego postępowania? Tego między innymi próbuje dowiedzieć się Libbi, kiedy wraz z ojcem przybywają do domu, zajętego już przez obcych.

Okazuje się jednak, że teoretycznie rodzina Dobrescu miała prawo zająć dom, ponieważ Michel, jak skarb nosi przy sobie dokument, będący zapisem testamentu jego wuja, który wyraźnie zaznacza, że ów dom należeć ma do najstarszego męskiego potomka rodziny Dobrescu. Niestety, faktem jest także, że profesor Sawyer kupił ten dom przed laty za pozwoleniem zarówno sądu, jak i miasta. Odremontował go i włożył w niego nie tylko pieniądze, ale również serce.  Powstaje więc konflikt, który nabiera rumieńców, nie tyle przez wybuchowy i dziwaczny charakter owdowiałego profesora, ale przede wszystkim przez uczucie, które rodzi się między dwiema stronami rozprawy sądowej.

Dom przy Winslow Street upstrzony jest dziwacznymi sprzętami, wynalazkami, które profesor niegdyś zaczął, ale nigdy nie skończył zniechęcony ich niedoskonałością, której nie był w stanie przezwyciężyć. W zakamarkach pokoi, jak choćby pod sofą, kryją się natomiast skarby panny Libbit, która okazuje się niezwykle utalentowaną malarką i znawczynią przyrody. 

Z pozoru szorstki, brutalny i niegrzeczny przybysz z Rumunii również okazuje się skrywać osobowość zupełnie inną od tej, o którą można by posądzać go, patrząc na jego umięśnione plecy, bliznę na twarzy i przydługie włosy, a także bezpośredniość w wysławianiu się. czytając powieść i perypetie Michel’a należy również pamiętać, że powieść rozpoczyna się w roku 1879, a wtedy panowały nieco inne zasady etykiety niż teraz...

Michel Dobrescu zrobi wszystko, aby ochronić swoją rodzinę. A chronić będzie ją musiał nie tylko przed przeszłością, która ściga ich od początku podróży, ale także przed tym, co spotyka ich u jej celu. Ojciec, jego dwaj synowie – Andrei i Lucca, a także przybrana siostra Michel’a – lady Mirela, muszą bronić się przed cichym, milczącym, ale jakże celnym atakiem całego miasteczka, które będąc lojalnym wobec Libbi i jej ojca, odmawiają wszelkich kontaktów z „Cyganami”. Z pozoru nieznaczące ignorowanie rodziny przez mieszkańców okazuje się dużo bardziej kłopotliwe, kiedy okazuje się, że nawet jako klienci pragnący zrobić zakupy, są oni niewidzialni. Chłopcy muszą poradzić sobie także z rówieśnikami, którzy nie ułatwiają im aklimatyzacji w nowym kraju i poniekąd w nowym świecie. Salwy miechu i drwin budzi nie tylko ich pochodzenie, ale także rzecz tak banalna i prozaiczna jak ubiór.

Powoli, strona po stronie odkrywamy kolejne tajemnice tej osobliwej rodziny. Poznajemy niespotykane hobby i zamiłowanie silnego i surowego Michel’a, dowiadujemy się dlaczego róże, tak pięknym zapachem wypełniające okoliczne domy, zostały w bestialski sposób pozbawione życia, a także zrozumiemy dziwną i przesadzoną troskę, jaką otaczana jest blada i skrywająca się w cieniu Mirela.

Muszę przyznać, że okładka, która na początku mnie zauroczyła, z czasem (choć dalej uważałam ją za niezwykle sympatyczną dla oka) wzbudziła we mnie niepokój, iż powieść okaże się przeciętnym romansem, z historią i różami w tle. Elizabeth Camden mile mnie jednak zaskoczyła, konstruując coś, co trochę przypomina „Dumę i uprzedzenie”, trochę „Pachnidło”, a resztę wypełniają po prostu „Sekrety róż” ze swoim osobliwym urokiem dziwacznego domu, znerwicowanego profesora i dramatu, który zmusza do niebywałych poświęceń i wyrzeczeń. 

Powieść Camden jest obrazem małego miasteczka, w którym wszyscy wiedzą o sobie wszystko i z gracją ukazuje ona zarówno wady, jak i zalety takiej ciasnej i zażyłej społeczności. ”Sekrety róż” są też opowieścią o stereotypach, które łamią nie tylko serce, ale niekiedy także i życie, pozbawiając poczucia własnej wartości i okradając nas z wiary we własne możliwości; o stereotypach i podziałach, które nieproszone wkraczają w nasze życie wtedy, kiedy spotykają się ze sobą dwie kultury, które niewiele o sobie wiedzą, a co gorsza, niewiele pragną się dowiedzieć. 

„Sekrety róż” to powieść o zapachach, których niezwykła moc przenika do samego wnętrza powodując zarówno radość jak i wspomnienia, od których tylko krok dzieli człowieka od tragedii. Jest to powieść o woniach, które swoją intensywnością zastępują nie tylko słowa wypowiadane, ale także te, których przeznaczeniem było zapisanie ich na papierze. Zapach jest tu nośnikiem informacji, linią telegraficzną po której wędrują uniwersalne dla każdego kraju emocje. 

„Sekrety róż” to historia ludzi, którzy doskonale zdając sobie sprawę z tego, że ich tajemnice wyjdą kiedyś na jaw – ze wszystkich sił starają się ich bronić przed oślepiającym światłem zewnętrznego świata. Michel, Mirela, Libbi, Regina...wszyscy oni mają tajemnice, których wyjawienie może wiele zmienić dla nich samych, bądź dla ludzi z ich otoczenia. 
„Sekrety róż” to powieść o miłości, ale brak w niej patetycznych słów i banalnych wyznań. Pełno w niej natomiast ciepłego humoru, igrających ogników w oczach, i uśmiechu drgającego w kącikach ust, czekającego na chwile wyzwolenia, aby wybuchnąć radosnym, niemal dziecięcym śmiechem. 

Jedyne, co mogę zarzucić Elizabeth Camden to wciąż zbyt skąpe opisy roślin i ich aromatów. Zbyt skąpe, choć powieść jest nimi przesycona? – zapytacie. Tak! – odpowiem. Bowiem zawsze tego, co najlepsze chciałoby się jak najwięcej.

Sylwia Sekret