W „Był sobie pies 2” powracamy do Koleżki, podstarzałego już pieska, który jest dumny, że wypełnił misję dla swojego pana, i teraz spokojnie czeka, aż w końcu dołączy do niego w zaświatach. Jednak jeszcze w tym wcieleniu poznaje trzyletnią Clarity June, która – jak się później okazuje – będzie jego kolejnym sensem życia i powodem, dla którego znów będzie się odradzał, by zapewnić jej szczęście i trwać przy niej aż do końca.

W drugim tomie autor kontynuuje motyw duszy pieska odradzającej się w kolejnych ciałach po to, by zapewnić swojemu właścicielowi szczęście. Znaczącą różnicą względem poprzedniej części jest fakt, że w każdym swoim wcieleniu psi bohater w jakiś sposób spotyka swoją nową panią. Pisarz tym razem znacznie więcej uwagi poświęca właśnie owej dziewczynce, jej złożonej i ciężkiej, pełnej nieszczęść historii, co sprawia, że ten tom jest zupełnie inny od swojego poprzednika. Styl pisarski autora jest prosty, co sprawia, że książkę czyta się, pomimo trudnej tematyki, niemal błyskawicznie. Wciąż udaje mu się zachować prostolinijność umysłu psa, który rozumuje na swój sposób i nie rozumie pewnych wydarzeń mających miejsce w danym momencie – jest jedynie obserwatorem, który w dużej mierze nie ma wpływu na decyzje podejmowane przez swoją panią. Jednak mimo to czuwa przy niej w każdym wcieleniu, by na swój psi sposób sprawić, by odeszła z tego świata szczęśliwa. Choć w wielu powieściach kolokwialny sposób opisywania i postrzegania świata przez bohatera nie należy do pozytywów, tak tutaj właśnie on sprawia, że książka jest w pewnym sensie wyjątkowa i wzruszająca.

„Był sobie pies 2” to powieść, którą można nazwać genialną w swojej prostocie. Choć lekko napisana, potrafi wzruszyć do łez. W przypadku historii stanowiącej kontynuację głośnej książki jest nie lada osiągnięciem napisanie dobrej fabuły, przebijającej tę przedstawioną w pierwszym tomie. Książka jest godna polecenia każdemu, niezależnie od wieku i tego, czy jest miłośnikiem psów.

Edyta Tomaszewska