Tematyka książki nie jest łatwa, ale Francesca Zappia sprawiła, że z powodzeniem zanurzamy się w świat Alex. Tak samo jak bohaterka, mamy świadomość choroby, ale nie wiemy, w którym momencie się uaktywnia. Balansujemy na granicy rzeczywistości i iluzji, bezbronni w obliczu halucynacji, co często prowadzi do niebezpiecznych sytuacji.

Znacie to uczucie, gdy czytając książkę, razem z bohaterką przechodzicie przez dobre i złe dni, ale czujecie, że nadchodzi nieuchronna katastrofa, a wy nie wiecie nawet, gdzie macie jej wypatrywać? Tak jest z „Wymyśliłam cię”. Wchodzimy w skórę Alex, doświadczamy tego co ona, czujemy te same obawy i sami jesteśmy przerażeni tym, co by było, gdybyśmy doświadczali tego wyobcowania każdego dnia. Bohaterka nie może ufać swoim zmysłom ani traktować rzeczywistości jako pewnik.

Jak postępować, gdy jesteśmy swoim największym wrogiem w walce o normalne życie? Książka pokazuje nam dwie strony medalu. Z jednej strony rzeczywistość widziana oczami osoby ze schizofrenią potrafi być o wiele barwniejsza od naszej. Z drugiej – bywa o wiele bardziej koszmarna i przerażająca. W obu wypadkach umysł płata figle, które niewyobrażalnie komplikują codzienne życie i komunikację ze światem.

To jedna z tych książek, których powtórna lektura piorunuje nas swoim przekazem, bo nagle już wiemy, gdzie patrzeć, jakich szczegółów wypatrywać i czego się obawiać. Francesca Zappia ma talent do kreowania bohaterów, nie możemy się oprzeć sile ich charakterów. Wiernie towarzyszymy im, aż do ostatniej strony, w ich heroicznej walce o normalność, a oni zostają z nami, w naszych myślach, na dużo dłużej.

Anna Gajewska