Maggie O'Dell jest cenioną profilerką, bez pracy której każde policyjne śledztwo trwałoby zdecydowanie dłużej. Po latach nauki i miesiącach spędzonych przy biurku, O'Dell dostaje propozycję działania w terenie. I to od razu przy mocnej sprawie seryjnego mordercy, nieuchwytnego, przebiegłego i okrutnego. Agentce trudno nie skorzystać z takiej możliwości i to śledztwo na zawsze ukształtuje ją jako policjantkę. Szybko okazuje się, że morderca zrobi wszystko, aby zaimponować inteligentnej O'Dell i tym samym uczynić ją jeszcze jedną ofiarą chorej wyobraźni. Krok po kroku zbliża się do Maggie, ale nadal pozostaje nieuchwytny. Rozpoczyna się, uwielbiana przez czytelników, gra nerwów - nieodzowny element klasycznego thrillera.

Kiedy zorientowałem się, że „Przedsmak zła” to prequel serii o agentce Maggie O'Dell, zacząłem się zastanawiać, czy aby taka powieść ma większy sens. Do tej pory czytelnik miał okazję zupełnie dobrze poznać bohaterkę, która pojawia się w jedenastu tomach. Owszem, jej życie osobiste i zawodowe bywało skomplikowane, ale dość dużo wiadomo o policyjnej profilerce. A jednak najnowsza powieść pozwoliła spojrzeć na Maggie z trochę innej perspektywy, skupiając się zarówno na problemach natury osobistej, jak i pokazując codzienną pracę policjantów, w tym samej O'Dell. Miłośników serii Kava specjalnie nie zaskakuje, proponując wciągającą fabułę, w narracji której naprzemiennie oddaje pola kilku bohaterom. Jej seryjny morderca jest na swój sposób intrygujący, ponieważ pisarka odsłania motywy jego postępowania i pokazuje mechanizm rodzenia się zła. Dynamiczna akcja odpowiednio buduje napięcie, stawiając czytelnikom i bohaterom książki wiele znaków zapytania.

Nie udało się autorce uniknąć wady innych jej fabuł, a mianowicie powierzchowności. Czytając „Przedsmak zła”, owszem dobrze się bawimy lekturą powieści gatunkowej, ale chwilami aż prosi się, aby niektóre wątki czy tematy rozbudować, pogłębić. Nie satysfakcjonuje mnie również finał książki - przemyka na ostatnich stronach powieści tak szybko, że właściwie można go przegapić. I choć trudno wymienionych elementów nie uznać za wady, to jednak powieść trzyma poziom i pozwala wciągnąć czytelnika w sam środek skomplikowanego śledztwa i równie absorbującej gry emocjami. Kończąc, napiszę tylko, że mam nadzieję, iż tą powieścią Alex Kava wraca do formy.

Tomasz Radochoński