Napiętnowane obsesją śmierci, przepełnione rozpaczą i mściwością, destruktywne wiersze Sylvii Plath są zarazem pełne łagodności, bezbronności, a także niezwykle mądre, sardoniczne, pełne trzeźwego osądu… To utwory o niespotykanej czystości i uczciwości artystycznej.
„Ariel jest ogromnym wydarzeniem literackim” – pisał znany krytyk A. Alvarez w poczytnym magazynie „Observer”, kiedy ukazał się wydany pośmiertnie tom poezji Sylvii Plath (1932-1963), najwybitniejszej, obok Anne Sexton, amerykańskiej poetko nurtu konfesyjnego, której przedwczesna tragiczna śmierć wstrząsnęła „do szpiku egzystencji” publicznością literacką całego świata.

Wiersze opublikowane w tej książce, w tym tak znane jak „Lady Łazarz”, „Tatuś”, „Gorączka 40°C” zostały napisane w okresie od publikacji w 1960 roku pierwszej książki Sylvii Plath „The Colossus” („Kolos”) do jej samobójczej śmierci w 1963 roku.