„Serce Europy” zostało napisane od początku do końca w latach 1982-83 podczas dziewięciomiesięcznego stypendium w Japońskim Krajowym Centrum Badań Słowiańskich na uniwersytecie w Hokkaido. Ponieważ biblioteka centrum zawierała jedynie kilka polskich książek, powstała głównie z mojej głowy i z pomocą notatek z biblioteki, których dostarczali mi znajomi. Na dokładkę w ramach ćwiczenia intelektualnego pisałem ją w odwróconym porządku chronologicznym, zaczynając od teraźniejszości i zataczając pełne koło w ostatnim rozdziale, w którym omawiałem napiętą sytuację w Polsce po stanie wojennym.

Moim zdaniem to ważna książka, która nigdy nie zdobyła należnego jej uznania, a przynajmniej do czasu, aż nie ukazało się polskie wydanie, co nastąpiło wiele lat później. Ponieważ była reklamowana jako „krótka historia Polski”, wielu ludzi uznawało, że będzie to po prostu skrócona wersja „Bożego Igrzyska”, czym zdecydowanie nie była. Zawierała wiele rozszerzonych esejów o polskich tradycjach kulturowych i politycznych, które wytrzymały próbę czasu. A podrozdział „Sieci pajęcze i galernicy” stanowił systematyczną, bezkompromisową i elegancką dekonstrukcję komunistycznego systemu jednopartyjnego.