Opowieść niniejsza jest wspomnieniem o moim uczniu i przyjacielu. Poznałem go u progu jego lotniczego życia i straciłem, gdy nagła śmierć zabrała lotnictwu polskiemu jednego z najlepszych pilotów, jacy kiedykolwiek trzymali rękę na sterach samolotów myśliwskich Kościuszkowskiej Eskadry. To, co napisałem o Stanisławie Latwisie, oparte jest na autentycznych faktach, na jego własnych listach do mnie i zapiskach, które zostawił. Nazwiska innych osób (z wyjątkiem dwu) zostały w tej książce zmienione. Chciałbym, aby postać Pilota Gwiaździstego Znaku stała się wzorem dla wszystkich młodych ludzi, którzy zamierzają zostać lotnikami; żeby — napotykając w życiu trudności, przeszkody, niepowodzenia, niebezpieczeństwa lub zawiść, walczyli z nimi tak, jak walczył Stanisław Latwis, tą samą bronią: siłą i szlachetnością charakteru. To jest celem tej opowieści, którą najlepszemu z kolegów, wiernemu aż do śmierci Przyjacielowi, poświęcam.
Janusz Meissner