Dziełem "Struktura rewolucji naukowych" (1962, 1969) Kuhn ugruntował "ponowoczesny" obraz nauki jako takiej, a nawet wszelkich formacji intelektualnych. W zupełnie niepozytywistycznym duchu opisał nie tyle jej liniowy rozwój, ile "skokowe" przemiany. Nauka, mocno osadzona przez Kuhna w społeczno-kulturowym kontekście, staje się instytucją o własnej strategii. Strategia ta polega na dostosowywaniu zachowań nauk do wybuchających co pewien czas naukowych rewolucji. Stary "paradygmat" jest porzucany, nowy obrasta w zorientowaną na niego "naukę normalną". Ten mało pocieszający dla pozytywisty obraz nieciągłości znajduje jednak oczywiste potwierdzenie w historii nauki. Jednocześnie "nauki normalne" jakoś się ze sobą na przestrzeni wieków dogadują. Teoria Kuhna zrobiła światową karierę. Dziś, komplikując prostą opowieść z podręczników poszczególnych dyscyplin, nadal zachowuje świeżość i należy do intelektualnego kanonu współczesności.