Warszawa okresu międzywojnia. Andrzej Sanicki bryluje wśród śmietanki towarzyskiej stolicy. Chcąc spełnić ostatnią wolę matki, musi ograniczyć hulaszczy tryb życia – ma się ożenić! Wybór pada na Kazię Szpanowską, spokojną, dobrą i cichą pannę z dzierżawnego folwarku. Andrzej u jej boku powoli dojrzewa do prawdziwej miłości, zaś Kazia poświęca się pomocy charytatywnej, wciąż jednak rozpamiętując w sercu młodzieńczą miłość. Czy taki związek może przetrwać na wielkomiejskim targowisku próżności?

„Wszystko się stać może, ale żeby się Andrzej Sanicki miał żenić, to szczyt, co plotka wymyślić zdolna. (…) Mówiono, że podobno pan Andrzej z ojcem się pojednał, że kawalerskie swe mieszkanie zwija, że ojciec, pan prezes, ustępuje mu pierwsze piętro w swej kamienicy na Marszałkowskiej, że widziano ich obu, pod rękę, wychodzących od jubilera. Słowem, dziwa. (…)
- Naprawdę się żeni? Z kim? Gdzie?
- Daleko. Ze wsi bierze jakąś topolę czy stokroć.
- Ze wsi, z daleka! Chyba. Tutaj nie mógłby się ożenić, mając taką reputację. (…)
- Poznał ją w karnawale, zatem. Kto to być może? (…)
- Niech się panie nie trudzą. Na karnawale nie była i on jej wcale nie zna.
- Awantura! Więc prezes zwyciężył – postawi na swoim, żeni go! Biedna ofiara.”