Mimo podobieństwa tematycznego ostatnia książka Szmaglewskiej nie jest podobna do jej wcześniejszych pozycji czy do prozy Borowskiego, "Czarnej bramy" Krzyżanowskiej i innych.
W tamtych książkach zawarte było przerażenie z jednej strony bestialstwem, do jakiego zdolny jest człowiek - z drugiej stwierdzeniem do jak nieprawdopodobnych granic można niszczyć w człowieku jego człowieczeństwo.
Ta książka jest przesiąknięta optymizmem. Pokazuje człowieka, który po latach Oświęcimia ma siłę do walki o swoją wolność, o swe życie.

["Tygodnik Demokratyczny"]