"Lektura książki Marii Nurowskiej wstrząsnęła mną, jest to rzecz nie mająca w piśmiennictwie polskim precedensu. (...) jest swoistą wykładnią artystyczną tragizmu , Najpewniej też utkana jest z materii autentycznych przeżyć i doświadczeń ludzkich, zebranych oczywiście w zmetaforyzowany los postaci powieściowej, ale uwierzytelniony artystycznie całymi partiami narracji dokumentalnej.(...) Nurowska pisze swą powieść z perspektywy kilkudziesięciu lat, które minęły od , przez pryzmat różnych doświadczeń, które się na nałożyły (choćby doświadczeń pogromu kieleckiego i marca 1968), przez pryzmat różnych dyskusji o kompleksie ." Wacław Sadkowski