„Czarodziejska góra” reprezentuje charakterystyczny dla Tomasza Manna typ „powieści intelektualnej”, w której dochodzi do pojednanie epiki z esejem, beletrystyki z krytyką, sztuki z nauką. (...) Ze względu na „przeciętność” bohatera powieść ma charakter symbolu. Hans Castorp jest jednym z tysięcy mieszkańców Niemiec i Europy, owej Europy zbliżającej się ku katastrofie 1914 roku. Autor opowiada jego historię z szacunku dla losu, któremu jest skłonny „przypisywać ponadosobowe znaczenie”. Przedmiotem opowieści jest nie indywidualność człowieka, lecz przebieg jego duchowej edukacji, dlatego też utwór ma nikłą akcję, jego postacie nie działają, lecz oddają się kontemplacji - tworzą teatr cieni, który wystawia tragifarsę umierającej epoki (z posłowia Romana Karsta).