„Miasto i psy” to debiut Mario Vargas Llosy, który miał podobno w latach 60-tych XX w. wielką siłę rażenia. Pisarz odpalił małą bombę, skierowaną w zaściankowe i świętoszkowate społeczeństwo. W Peru, w którym armia ma silną pozycję i poparcie społeczne, opisać patologie życia w koszarach równa się wystawić się na strzał – dosłownie i w przenośni. Ktoś powie – było łatwo, bo autor sam uczęszczał do podobnej szkoły. Odpowiadam: a może właśnie było trudniej zmierzyć się z demonami z młodości i spróbować zachować obiektywizm, nadać opowieści charakter uniwersalny. Czy to się autorowi udało ? Moim zdaniem tak. My, czytelnicy, jesteśmy bliskimi obserwatorami życia w szkole kadetów, poddawanych ogromnej presji, zarówno ze strony przełożonych – psychopatów, jak i swych rodzin, często z nierealnymi oczekiwaniami względem swych wychowanków. To historia młodych ludzi marzących o wolności społecznej i ekonomicznej, pierwszych uczuciach i kobietach. Marzą, by wreszcie mieć na jedzenie i godne życie. To powieść o walce z upodleniem oraz o rozumieniu godności i honoru. Czy ślepe posłuszeństwo regulaminom i konwenansom społecznym to recepta na szczęście ? Mężczyzna u Llosy nie może być słaby, nie powinien się wahać, a wtedy ma szanse. Czy zechce z niej skorzystać ? Tu nie ma moim zdaniem jednej, uniwersalnej, odpowiedzi…

„Miasto i psy” to debiut Mario Vargas Llosy, który miał podobno w latach 60-tych XX w. wielką siłę rażenia. Pisarz odpalił małą bombę, skierowaną w zaściankowe i świętoszkowate społeczeństwo. W Peru, w którym armia ma silną pozycję i poparcie społeczne, opisać patologie życia w koszarach równa się wystawić się na strzał – dosłownie i w przenośni. Ktoś powie – było łatwo, bo...