Nie jest aż tak dobra, ale trzeba chociaż trochę zniwelować dislike mob. Ludzie, poważnie, to że jakiemuś YouTuberowi się nie spodobało, nie znaczy że musicie papugować go we wszystkim co myśli

Nie jest aż tak dobra, ale trzeba chociaż trochę zniwelować dislike mob. Ludzie, poważnie, to że jakiemuś YouTuberowi się nie spodobało, nie znaczy że musicie papugować go we wszystkim co myśli

Ocena: Paździerz dla typowej Netflixowej lambadziary.
Plusy: Brak
Minusy: Fabuła, Wybory, Język, Składnia

Gdyby przenieść Blood Origin na papier to stałby ex aequo z tym wytworem

Logi z jej życia:

90.03.Z - Artystyczna i literacka działalność twórcza

Ale zajęła się tym czym powinna

71.11.Z - Działalność w zakresie architektury
74.10.Z - Działalność w zakresie specjalistycznego projektowania
74.30.Z - Działalność związana z tłumaczeniami
74.90.Z - Pozostała działalność profesjonalna, naukowa i techniczna, gdzie indziej niesklasyfikowana

Także Pani zrozumiała swój błąd ("chyba"),
więc nie wieszajcie na niej psów :)

Ocena: Paździerz dla typowej Netflixowej lambadziary.
Plusy: Brak
Minusy: Fabuła, Wybory, Język, Składnia

Gdyby przenieść Blood Origin na papier to stałby ex aequo z tym wytworem

Logi z jej życia:

90.03.Z - Artystyczna i literacka działalność twórcza

Ale zajęła się tym czym powinna

71.11.Z - Działalność w zakresie architektury
74.10.Z - Działalność w zakresie...

Najgorsza książka, jaką w życiu czytałem? Z pewnością. To trochę takie "The Room" polskiej literatury. Nie wiem jakim cudem ktoś zdecydował się to wydać, ale autorka miała ewidentnie szczęście. Bo ta książka to jedno wielkie XD. Fabuła nie ma składu ani ładu, bohaterowie to debile, a sam styl brzmi jak bazgroły dzieciaków z podstawówki. Nie obrażając tu dzieciaków z podstawówki, bo nie chwaląc się (xD) to w tym wieku pisałem rzeczy dużo lepsze od "Magicznego pierścienia". Co ciekawe pierwszy tom to dopiero przedsmak czystego apogeum, jakie nas czeka w dwóch kolejnych odsłonach trylogii, której już nie doczekały się wydania, a są dostępne jedynie w sieci.

Tę książkę można poczytać jedynie w celach ciśnięcia tzw. "beki". Bo jest to tak głupie, że wspólne czytanie na głos tego dzieła może zapewnić pewnego rodzaju rozrywkę. Zresztą "ducha" tej powieści świetnie oddał Hed w swej recenzji na YT, nie pozbawionej ironii względem tej nadzwyczajnej pozycji.

Najgorsza książka, jaką w życiu czytałem? Z pewnością. To trochę takie "The Room" polskiej literatury. Nie wiem jakim cudem ktoś zdecydował się to wydać, ale autorka miała ewidentnie szczęście. Bo ta książka to jedno wielkie XD. Fabuła nie ma składu ani ładu, bohaterowie to debile, a sam styl brzmi jak bazgroły dzieciaków z podstawówki. Nie obrażając tu dzieciaków z...

Tak jak koleżanka @Vilya też przybywam wprost od Heda.

Tak jak koleżanka @Vilya też przybywam wprost od Heda.

xD

xD

Przybywam prosto od Heda, zaspokoić swoją ciekawość.

Przybywam prosto od Heda, zaspokoić swoją ciekawość.

coś czuję że zaraz zbiegną się tu ludzie od Heda.

coś czuję że zaraz zbiegną się tu ludzie od Heda.

Nie odkryję Ameryki stwierdzeniem, że „Magiczny pierścień” to słaba książka. Nie spełniła pokładanych w niej oczekiwań i nie doszło do powstania następnych części planowanej trylogii. Naturalna selekcja jest nieubłagana – z czego w tym konkretnym przypadku trzeba bardzo się cieszyć.

Typowy dla fantasy quest został „zorganizowany” praktycznie na kilku stronach tej powieści i sprawia odpowiednio generyczne wrażenie. Zostajemy wrzuceni w wir wydarzeń i świat, o którym nie dowiedzieliśmy się jeszcze niczego. Odkrywanie go poprzez postaci z książki nie funkcjonuje, lub raczej funkcjonuje bardzo słabo.

Odnoszę wrażenie, że mamy tutaj (ponownie, po debiutach Mirka Saskiego, Doroty Kaczyńskiej-Ciosk a zwłaszcza nieszczęsnego Jacka Dąbały) do czynienia z autorką, która mocno zlekceważyła temat. W „Nowej Fantastyce” złośliwy recenzent „Kunktator” pisał: „Korzystaj ze wszystkiego, czego dorobiła się rekwizytornia fantasy, niczego od siebie nie dodawaj. Do żadnej żonglerki tymi elementami nie doprowadzaj, niech tkwią luźno obok siebie jak eksponaty w muzeum. Opublikowawszy takie dzieło, spodziewaj się za nie Nagrody im. Janusza Zajdla.” Nic dodać – nic ująć. Lektura tej książki to po prostu strata czasu.

Nie odkryję Ameryki stwierdzeniem, że „Magiczny pierścień” to słaba książka. Nie spełniła pokładanych w niej oczekiwań i nie doszło do powstania następnych części planowanej trylogii. Naturalna selekcja jest nieubłagana – z czego w tym konkretnym przypadku trzeba bardzo się cieszyć.

Typowy dla fantasy quest został „zorganizowany” praktycznie na kilku stronach tej powieści...

"Magiczny pierścień" to pierwsza powieść polskiej autorki, Olgi Janik. Prawdopodobnie ostatnia. Teoretycznie miała być pierwszą częścią trylogii, ale nie wierzę w możliwość pojawienia się kolejnych tomów.

Może "Magiczny pierścień" ma szanse na spodobanie się osobie, która dopiero rozpoczyna przygodę z literaturą fantasy. Przyznaję, że są momenty, w których pomimo koślawego języka powieści mamy ochotę przeczytać "jeszcze kilka stron", żeby dowiedzieć się, co dalej. Jednak osoba, która kilka razy przeczytała "Władcę pierścieni" z pewnością dozna uczucia déjà vu...

Pierwsze déjà vu to spotkanie z mapką na samym początku książki. Nieco przypomina ona mapy w powieści Tolkiena, ale już tutaj mamy wrażenie, że mapka jest taka... wymyślona. Nieprzemyślana. Narysowana metodą "to może narysuję mapkę?" w godzinę czy dwie. Na kolejnych stronach cała książka zaczyna sprawiać takie wrażenie. Jakby wszystko było wymyślane na bieżąco, na szybko. Legendy, historie, imiona, języki. Autorka zdaje się nie mieć pojęcia o lingwistyce. Nazwy i imiona nawet w tych samych regionach zdają się nie mieć nic z sobą wspólnego. W przeciwieństwie do Tolkiena, który ciężko pracował nad realizmem geografii i lingwistyki w swoich powieściach (mały przykład: Faramir, Boromir, Denetor... czy nie czuć tu pewnej konsekwencji?),Olga Janik stosuje wolną amerykankę.

Dlaczego tak uparcie odnoszę się do Tolkiena? Początkowo myślałem, że tytuł "Magiczny pierścień" niekoniecznie musi mieć wiele wspólnego z "Władcą pierścieni". Ale co się okazuje? Tytułowy magiczny pierścień to mały złoty pierścień, który w tajemniczych okolicznościach zostaje odnaleziony. Niezupełnie wiadomo, czym on jest, ale zyskuje w pewien sposób władzę nad osobami, które go przechowują. Déjà vu? Jest on powodem rozpoczęcia wędrówki kilku mocno przerysowanych postaci: czarodzieja Ochana, czarodziejki Elheres Lihes, rycerza Ha Meknarina, kupca Baaxa, karczmarki Zity i półnimfa Kirema. To wędrują oni przez góry i lasy, to płyną statkiem. Niby mają jakieś cele, ale czytając książkę trudno zrozumieć, o co komu właściwie chodzi. Wszystko przeplatane jest legendami ni z gruszki, ni z pietruszki, które na nic nie rzucają światła. Treść powieści sugeruje, że świat, po którym wędruje nasza drużyna jest olbrzymi, ale okazuje się, że bohaterowie potrafią wszędzie dotrzeć w kilka tygodni pieszo.

Podsumowując: kilka przygód, kilka fragmentów książki zaciekawia, całość jednak sprawia wrażenie niedopracowanej, pisanej na kolanie powieści, która została poczęta tuż po przeczytaniu "Władcy pierścieni". Fabuła to jedno wielkie pomieszanie z poplątaniem, wplecione legendy i ich związek z fabułą jest niejasny, tak jak cele wędrówki naszych bohaterów. Dodatkowy niesmak pozostawia wielki chaos, jeśli chodzi o geografię, języki, rasy, imiona.

Jeżeli skończysz na bezludnej wyspie tylko z "Magicznym pierścieniem" - masz przechlapane...

"Magiczny pierścień" to pierwsza powieść polskiej autorki, Olgi Janik. Prawdopodobnie ostatnia. Teoretycznie miała być pierwszą częścią trylogii, ale nie wierzę w możliwość pojawienia się kolejnych tomów.

Może "Magiczny pierścień" ma szanse na spodobanie się osobie, która dopiero rozpoczyna przygodę z literaturą fantasy. Przyznaję, że są momenty, w których pomimo koślawego...