Rozprawa „O marzeniu sennym” była pierwszym z tych dzieł Zygmunta Freuda, które śmiało można nazwać rewolucyjnymi. W przeciwieństwie do swoich poprzedników zajmujących się zjawiskiem snu Freud nadał mu głęboki kontekst psychologiczny, zagłębiając się w obszary podświadomości, o jakich nie śniło się wcześniejszym badaczom. Na podstawie materiału zebranego w wyniku pracy z pacjentami, wyznającymi swoje niepokoje na słynnej kozetce w wiedeńskim gabinecie psychoanalityka, a także na przykładzie treści własnych snów, Freud ukazał zależność między marzeniami sennymi a naszym ukrytym życiem psychicznym. I właśnie ujawnienie tego drugiego dna pełnego niechcianych, wypartych treści przyniosło szeroki rozgłos jego teorii, tworząc podwaliny jednego z głównych filarów współczesnej wiedzy psychologicznej. Zygmunt Freud, właściwie Siegmund Freud, (1856-1939) otrzymał imię prawdopodobnie na cześć trzech polskich królów: Zygmunta Starego, Zygmunta Augusta i Zygmunta III Wazy, bo za czasów ich panowania rodzina Freudów w wyniku prześladowań Żydów w Kolonii przeniosła się do Polski i Litwy. Z kolei rodzice czteroletniego Zygmunta zdecydowali o przeprowadzce do Wiednia, gdzie po latach poruszony rozprawą Goethego „Natura” młody Freud zaczął studiować medycynę, a później prowadzić praktykę lekarską. Krąg jego zainteresowań był bardzo szeroki, badał m.in. przyczyny histerii i działanie kokainy, sformułował teorię podświadomych popędów. On jako pierwszy opisał i poddał analizie ludzką podświadomość, która jako tajemniczy i groźny obszar stała się siłą nośną jego poglądów i przyniosła mu sławę, doprowadzając do szału m.in. psychologów-behawiorystów. Uważany jest za ojca psychoanalizy.