Przeczytałam i... nie zachwyciłam się. Powieść podobała mi się, chwilami stawała się nużąca, ale czy była wyjątkowa? Chyba nie.
Polubiłam główną bohaterkę. Victoria ma trudny charakter, a jako osoba, która przeżyła system opieki zastępczej w Stanach, ma mroczną też historię. Z urywków wspomnień poznajemy okrucieństwo z jakim ludzie traktują powierzone im dzieci, ale nie one są najważniejsze. Niemal całe życie Victorii określa 15 miesięcy spędzone z Elisabeth.
Victoria zaczęła uciekać w wieku dziesięciu lat i gdy ją poznajemy, ucieka nadal. Od ludzi, których kocha i którzy chcą ją kochać, od odpowiedzialności, od uczuć. No bo co może im dać, ktoś tak wadliwy?
Początek czytałam z wielkim zapałem, aż dobrnęłam do historii miłosnej. Ta wydawała mi się nieco zbyt słodka i bajkowa, ale całkiem sympatyczna. Grant przypominał mi bardzo Małego Księcia oswajającego Lisa.
A potem Victoria zaszła w ciążę.... Być może to mój brak zainteresowania macierzyństwem, ale ta część była nużąca. Choć Autorce należą się brawa za odważne i realistyczne ujęcie tematu.
Koniec z jednej strony mnie ucieszył, z drugiej rozczarował całkowitym brakiem prawdopodobieństwa. Victorii wszyscy wybaczają. Wszystko. Bezwarunkowo. Odejście bez słowa? Porzucenie dziecka? Zniszczenie dorobku życia? Ależ nic się nie stało.
Jednak bardzo się cieszę, że mimo wszelkich przeciwności, Victoria znalazła kochający dom.

Przeczytałam i... nie zachwyciłam się. Powieść podobała mi się, chwilami stawała się nużąca, ale czy była wyjątkowa? Chyba nie.
Polubiłam główną bohaterkę. Victoria ma trudny charakter, a jako osoba, która przeżyła system opieki zastępczej w Stanach, ma mroczną też historię. Z urywków wspomnień poznajemy okrucieństwo z jakim ludzie traktują powierzone im dzieci, ale nie one...