Słyszałam o tej książce wiele pozytywnych rzeczy. Opis na okładce też mnie zachęcił. I w ostateczny rozrachunku uważam ją na naprawdę dobrze napisaną i ciekawą książkę.
Jednak w połowie historii zatrzymałam się i długo się przekonywałam żeby ją skończyć. A to wszystko z powodu bijącego z daleka smutku, samotności. Viktorią jest osobą której mimo wszystko nie chciałabym spotkać. Bo pomóc jej raczej bym nie umiała a takie podejście do życia jest przerażające. Po przeczytaniu historii do końca zrozumiałam pewne pobudki, które nią powodowały. W sumie przez takie dzieciństwo wiele osób by się załamało. Do tego to jej potępienie samej siebie spowodowało że nie chciała się z nikim wiązać odrobinę bliżej niż to potrzebne. Czyli właściwie wcale. Ciesze się jednak że wszystko kończy się pozytywnie. Myślę że gdyby nie spotkała ludzi którym na niej zależy całkowicie by się załamała.
W sumie do tej pory nie myślałam że człowiek może nie mieć chęci do życia, do dążenia do czegokolwiek. Bo w sumie układanie kwiatów było jej odskocznią i dawało jej satysfakcję, ale na krótko. Gdyby nie te parę osób które spotkała w swoim życiu, myślę że w końcu ktoś znalazłby jej ciało gdzieś w parku. Choć z drugiej strony miała dużo siły i samozaparcia żeby jednak żyć.

Książka jest bardzo dobra, pokazuje że obok nas żyją ludzie z zupełnie innym podejściem do wszystkiego, że nie każdy ma życie usłane różami,a Ci co uważają że ich jest paskudne tym bardziej powinni przeczytać "Sekretny język kwiatów"

Słyszałam o tej książce wiele pozytywnych rzeczy. Opis na okładce też mnie zachęcił. I w ostateczny rozrachunku uważam ją na naprawdę dobrze napisaną i ciekawą książkę.
Jednak w połowie historii zatrzymałam się i długo się przekonywałam żeby ją skończyć. A to wszystko z powodu bijącego z daleka smutku, samotności. Viktorią jest osobą której mimo wszystko nie chciałabym...