Taka sytuacja: robię zakupy w hipermarkecie, idę między alejkami i z lekkim drżeniem serca zbliżam się do alejki z książkami. Zwykle się tam zatrzymuję z nadzieją, że a nuż coś znajdę ciekawego. Idę i nagle z daleka "woła" mnie jedna książka. Podchodzę bliżej, patrzę, tytuł niekoniecznie dobry, okładka? yyy... kiczowata, nie wróży nic dobrego. Czytam opis z tyłu i już wiem: ot, romansidło, babskie czytadło, nie dla mnie. Zostawiam książkę, nic nie wybieram, idę dalej. Kolejna wizyta w hipermarkecie, idę, dochodzę do rzeczonej alejki, ta książka znów mnie "woła". Tym razem bezwolnie ją kupuję i odkładam w domu na regał. Później przeprowadzka. Parę miesięcy cisza i spokój. I nagle, parę dni temu, książka znów mnie woła i wtedy już wiem, że ją przeczytam. Sama się wybrała do czytania. Albo wybrała mnie. Czytam i od pierwszych stron doznaję szoku. To nie jest babskie czytadło. To jedna z najlepszych książek, jakie w życiu zdarzyło mi się przeczytać. W pierwszym wrażeniu to książka o kwiatach, a właściwie o ich znaczeniu. Tak, to książka o kwiatach. Przesycona kwiatami. A ja uwielbiam kwiaty, więc zachwyca, od samego początku do samego końca. Piękna, delikatna, zmysłowa, kobieca, kwietna. Fantastyczna. Ale to nie kwiaty zdecydowały o tym, że to jedna z najważniejszych książek w moim życiu. I tu sięgamy do drugiego dna. Do meritum. To książka o dziewczynie, która miała trudne dzieciństwo, a właściwie nie miała go wcale. Tak, wiem, mnóstwo takich książek. A jednak w tej jest coś wyjątkowego. Jak przeczytałam w innej opinii na temat Sekretnego języka kwiatów, nie można wszystkiego w życiu tłumaczyć trudnym dzieciństwem. I zgadzam się w stu procentach. Ale są takie osoby, nie wiem, czy szczególnie wrażliwe, czy rzeczywiście szczególnie dotknięte przez los, których życie jest faktycznie wyjątkowo zdeterminowane przez dzieciństwo lub jego brak. I, moim zdaniem, tak jest w tej książce. To historia dziewczyny, wrażliwego dziecka, którego pierwsze lata nie były usłane różami. Doświadczenie ukształtowało młodą kobietę, która radzi sobie z życiem w taki, a nie inny sposób. Pewnie przez wiele osób będzie uznana za osobę agresywną i aspołeczną, większość nie da jej szansy. Czy słusznie? Bohaterka jest niezwykle delikatną istotą, reaguje na spotykające ją wydarzenia w sposób kontrowersyjny, ale jak bliżej się przyjrzeć, całkiem zrozumiały. Tak oberwała od życia, że jej zachowania budzą sprzeciw u osób z małym poziomem zrozumienia. Victoria stoi na progu swojego życia, dopiero uczy się kochać i ufać. Niby nic, niby coś zwykłego, a jednak sposób, w jaki autorka opisuje rzeczywistość Victorii, powalił mnie na kolana. Empatia autorki i jej znajomość psychiki dziecka, nastolatki i młodej matki budzi mój podziw. To była wyjątkowa lektura. Już dawno nie byłam pod takim wrażeniem. To nie jest książka o kwiatach. A na pewno nie tylko.

Taka sytuacja: robię zakupy w hipermarkecie, idę między alejkami i z lekkim drżeniem serca zbliżam się do alejki z książkami. Zwykle się tam zatrzymuję z nadzieją, że a nuż coś znajdę ciekawego. Idę i nagle z daleka "woła" mnie jedna książka. Podchodzę bliżej, patrzę, tytuł niekoniecznie dobry, okładka? yyy... kiczowata, nie wróży nic dobrego. Czytam opis z tyłu i już wiem:...