W swej ostatniej (w pierwotnym zamierzeniu, bo jak wiadomo Mankell jeszcze potem odciął trzy razy kupony literackie i cały zestaw kuponów filmowych od sławy swojego cyklu o Wallanderze) powieści o Wallanderze niestety Mankell wrócił do mizernej formy sprzed "Piątej kobiety" i sprokurował kryminał, której niezła w ogólnych zarysach fabuła pęka w szwach detali i logiki poszczególnych rozwiązań fabularnych. Inteligencji przeciętnego czytelnika urąga m.in. poczucie, że gdyby spiskowcy łaskawie nie podrzucali (nie wiadomo po co) różnych fantów i podpowiedzi ekipie śledczej, albo gdyby po prostu nic nie robili (np. nie mordowali kogo popadnie), gdyby siedzieli cicho skryci w wirtualnej przestrzeni, to Wallander i spółka nie mieliby żadnych punktów zaczepienia w śledztwie i spisek by się udał. Strasznie to głupie, nielogiczne i sprawia wrażenie wszechobecnych deux ex machina, poukrywanych w nadmiernie pokomplikowanej fabule, co chwila skręcającej w inne tory istotności. Od nędzy całość ratują bohaterowie, którzy są dobrze poprowadzeni, szkoda tylko że całość Mankell okrasza swoją drętwą lewacką filozofią poprawności politycznej (postać policjanta El Sayeda) nie dostrzegając (w sposób typowy dla lewaka) sprzeczności pomiędzy własnymi wnioskami nad przyczynami i skutkami, tj. że zlewaczone szwedzkie państwo opiekuńcze, wyobcowujące Szwedów względem siebie (na co narzeka Mankell) jednocześnie to wyobcowanie powiększa tworząc multikulturalizm (co Mankell pochwala), a to wszystko doprawione jest okolicznością, że sam Mankell żył na emigracji gdzieś w Afryce. Co za konglomerat wzajemnych sprzeczności i wewnętrznego pogubienia.

W swej ostatniej (w pierwotnym zamierzeniu, bo jak wiadomo Mankell jeszcze potem odciął trzy razy kupony literackie i cały zestaw kuponów filmowych od sławy swojego cyklu o Wallanderze) powieści o Wallanderze niestety Mankell wrócił do mizernej formy sprzed "Piątej kobiety" i sprokurował kryminał, której niezła w ogólnych zarysach fabuła pęka w szwach detali i logiki...