Tom siódmy to kolejny zbiór historyjek, które nie będą miały większych konsekwencji. Czy jednak są przez to gorsze?

Tom otwiera "Żegnaj nieobliczalna potęgo", w której Aralka na pewien czas musi korzystać z zapasowych ciał. Podobało mi się pokazanie możliwości technicznych Aralki. Szkoda więc, ze tak obiecujący pomysł sprowadza się jedynie do dosyć prostych dowcipów.

W "TFP - Trio Fajnych Patałachów" doktor Spadkowski oraz paru innych rodziców towarzyszy swoim dzieciom w wizycie w szkole. Wielka szkoda, że sceny w szkole to zaledwie dwie ostatnie strony, a większość opowieści zajmuje podróż Spadkowskiego Aralki. Na tych dwóch ostatnich stronach pojawia się nowa postać, a także można dowiedzieć się, że nie tylko doktor Spadkowski podkochuje się w pannie Zawierucha.

W dwuczęściowej historii "S.O.S. dla Pingwinówka" w okolicy pojawia się potwór, a także bohater, który stawia mu czoła. Ta historia to parodia japońskich seriali o superbohaterach. Potwór jest tutaj jednak niewielki, a superbohater jest bardzo niepozorny. Jest to bardzo zabawna historia, chociaż Aralka jest tu raczej zbędna.

W tym tomie po raz pierwszy w serii zostaje zaprezentowana w pełni niema opowieść - "Gaciuś na spacerku". Jak sama nazwa wskazuje głównym bohaterem jest Gaciuś, który postanawia przejść się po okolicy. Całkiem przyjemna opowieść, chociaż bohater mógłby przeżyć te przygody również z Aralką.

Tom zamyka "Juhu! Jadziem do Wild-landu", w której bohaterowie odwiedzają park dzikich zwierząt. Całkiem zabawnie wypadają nieudolne próby przewodnika w zadziwieniu bohaterów - ostatecznie to on sam wpada w pewne schematy. Niestety pod koniec znowu wraca motyw "Aralka jest niezniszczalna".

Pod względem graficznym podobnie jak to do tej pory w serii, duże wrażenie robi wiele pomysłowych szczegółów tworzących wizualne gagi. Tym razem też podobało mi się jak jest zaprojektowany pomysł z trzeciej historii. Niestety z obecnej perspektywy w ostatniej opowieści można zauważyć przykład tzw. "black face" czyli obraźliwej karykatury czarnoskórej osoby.

W tym tomie są dwa rodzaje materiałów dodatkowych. Najpierw można się pobawić w... układanie twarzy doktora Spadkowskiego i Aralki. Następnie są jednostronicowe dane osobowe poszczególnych postaci. Ostatnia strona poświęcona Pamelce jest wydrukowana w lustrzanym odbiciu - nie jestem pewien czy to miało być zamierzone czy to po prostu błąd. Jeśli o błędach mowa, to na jednej ze stron tytułowych ten tom jest mylnie określony jako tom szósty.

Niestety poziom historyjek jest różny. Najbardziej na plus wyróżnia się "S.O.S. dla Pingwinówka". Pozostałe opowieści jednak za bardzo skupiają się na powtarzalnych motywach zamiast eksplorować nowe pomysły.

Tom siódmy to kolejny zbiór historyjek, które nie będą miały większych konsekwencji. Czy jednak są przez to gorsze?

Tom otwiera "Żegnaj nieobliczalna potęgo", w której Aralka na pewien czas musi korzystać z zapasowych ciał. Podobało mi się pokazanie możliwości technicznych Aralki. Szkoda więc, ze tak obiecujący pomysł sprowadza się jedynie do dosyć prostych dowcipów.

W...