Niestety niewypał. Przeczytałam tylko że względu na postanowienie, że jak zacznę to skończę. A wzięłam ją do czytania, bo inne książki autorki mi się podobały. Nie polecam.

Niestety niewypał. Przeczytałam tylko że względu na postanowienie, że jak zacznę to skończę. A wzięłam ją do czytania, bo inne książki autorki mi się podobały. Nie polecam.

Ciekawe podejście do przeżywania żałoby – choć w moim odczuciu niekoniecznie w pełni udane.
Dziwnie napisani bohaterowie, których nie sposób polubić. Niespójny język i chaotyczne opisy, mimo że jednocześnie niewiele się tu dzieje. Historia z potencjałem, choć ostatecznie nie udało się go faktycznie rozwinąć.
Najjaśniejszym punktem całej książki są chyba pojawiające się od czasu do czasu ciekawsze rozważania filozoficzne, które i tak są przedwcześnie ucinane, więc i w tym przypadku można się rozczarować.

Ciekawe podejście do przeżywania żałoby – choć w moim odczuciu niekoniecznie w pełni udane.
Dziwnie napisani bohaterowie, których nie sposób polubić. Niespójny język i chaotyczne opisy, mimo że jednocześnie niewiele się tu dzieje. Historia z potencjałem, choć ostatecznie nie udało się go faktycznie rozwinąć.
Najjaśniejszym punktem całej książki są chyba pojawiające się od...

Bardzo fajna ksiazka, troche lania wody na poczatku i na koncu ale środek rewelacyjny tzn te rozdziały o kabale i wycieczka do NY, pokazuje Międzynarodowy gest oznaczajacy uznanie (przykładam dłoń do głowy uchylając iluzoryczny kapelusz :)
Myslałem ze to bedzie jakies bełkotliwe feministyczne czytadło ale nie jest, Pani chciała napisac ksiazke o facetach ich jezykiem i to sie udało.
Jedno jest moze dziwne to przeswiadczeni ze faceci w swoim gronie dyskutują o filozofii :)

Podobał mi sie wyluzowany klimat tej ksiazki, taki nierzeczywisty troche.

Świetne postaci tzn Honey, Brian Duchamp no i główny bohater.

Bardzo fajna ksiazka, troche lania wody na poczatku i na koncu ale środek rewelacyjny tzn te rozdziały o kabale i wycieczka do NY, pokazuje Międzynarodowy gest oznaczajacy uznanie (przykładam dłoń do głowy uchylając iluzoryczny kapelusz :)
Myslałem ze to bedzie jakies bełkotliwe feministyczne czytadło ale nie jest, Pani chciała napisac ksiazke o facetach ich jezykiem i to...

Dowód na maskulinizację literatury - powieść, jakie z reguły piszą faceci. Przeciągające się marudzenie nieogarniętego nieudacznika, przerywane okresami picia i ćpania, a do tego okraszone pseudofilozoficznymi rozważaniami na temat Kabały. Dotarłam do 186 strony. Może potem jest lepiej, nie wiem. Rozczarowałam się i nie miałam ochoty brnąć dalej. Zapowiadało się ciekawie , ale na tym koniec.

Dowód na maskulinizację literatury - powieść, jakie z reguły piszą faceci. Przeciągające się marudzenie nieogarniętego nieudacznika, przerywane okresami picia i ćpania, a do tego okraszone pseudofilozoficznymi rozważaniami na temat Kabały. Dotarłam do 186 strony. Może potem jest lepiej, nie wiem. Rozczarowałam się i nie miałam ochoty brnąć dalej. Zapowiadało się ciekawie ,...

Uwielbiam Zadie Smith. Ale tu się rozczarowałam. A może czegoś nie zrozumiałam po prostu i się nie znam! :) Nudy okropne.

Uwielbiam Zadie Smith. Ale tu się rozczarowałam. A może czegoś nie zrozumiałam po prostu i się nie znam! :) Nudy okropne.

Przepraszam Zadie! Niestety zupełnie mnie nie porwałaś tym razem.

Przepraszam Zadie! Niestety zupełnie mnie nie porwałaś tym razem.

W ogóle nie wciągała mnie ta książka z początku... Jak się później wciągnęłam, to szło mi szybciej, ale dalej jakoś mnie nie przekonywała.... Trochę mnie dziwiła ta pogoń Alexa za Kitty, chociaż w sumie mogę to jak najbardziej zrozumieć ;)

W ogóle nie wciągała mnie ta książka z początku... Jak się później wciągnęłam, to szło mi szybciej, ale dalej jakoś mnie nie przekonywała.... Trochę mnie dziwiła ta pogoń Alexa za Kitty, chociaż w sumie mogę to jak najbardziej zrozumieć ;)

To moje pierwsze i myślę, że ostatnie spotkanie z tą autorką.

To moje pierwsze i myślę, że ostatnie spotkanie z tą autorką.

Ja tej książki nie przeczytałam, ja ją zmęczyłam.....Nic nigdy tak nie zahamowało mojego czytania jak to "coś". W ogóle nie wiem po co powstają takie pozycje? Hybrydowy bohater o mentalności nastolatka i problemach z kosmosu, pokazujący swoją dorosłość poprzez palenie trawki i picie na umór. Bezsensowne dysputy religijne, bez konkluzji, bez wartości, bez argumentów. Nie wiem co autorka miała na myśli, może chciałaby być drugim Cortazarem? Nie wiem, ale na pewno jej to nie wyszło.
Głupia, tandetna infantylna opowieść, na którą szkoda czasu.

Ja tej książki nie przeczytałam, ja ją zmęczyłam.....Nic nigdy tak nie zahamowało mojego czytania jak to "coś". W ogóle nie wiem po co powstają takie pozycje? Hybrydowy bohater o mentalności nastolatka i problemach z kosmosu, pokazujący swoją dorosłość poprzez palenie trawki i picie na umór. Bezsensowne dysputy religijne, bez konkluzji, bez wartości, bez argumentów. Nie...

To nie jest łatwa książka. Naprawdę nie. Bywa cholernie irytująca, wiele zabiegów w moim odczuciu jest zbędnych. Ale kiedy ściągnie się z niej całą otoczkę - totalnie abstrakcyjny ciąg zdarzeń - odkrywa to co w niej najważniejsze: żałobę i zagubienie. Żałobę jako proces który nie jest łatwy w przejściu i zakończeniu. Zagubienie twenty-somethnig Londyńczyków uniwersalnego pod każdą szerokością geograficzną. Przy wszystkich "międzynarodowych gestach", kabale i całej tej dziwacznej szacie pozostanie po lekturze dojmujący smutek. Pytanie - czy jestem zagubiony. Czy jestem egoistą. Czy prę przez życie tylko udając że mam plan. To ważne żeby sobie zadać takie pytania i ta książka na to pozwala.

To nie jest łatwa książka. Naprawdę nie. Bywa cholernie irytująca, wiele zabiegów w moim odczuciu jest zbędnych. Ale kiedy ściągnie się z niej całą otoczkę - totalnie abstrakcyjny ciąg zdarzeń - odkrywa to co w niej najważniejsze: żałobę i zagubienie. Żałobę jako proces który nie jest łatwy w przejściu i zakończeniu. Zagubienie twenty-somethnig Londyńczyków uniwersalnego...