Opis na okładce zachęcił mnie do sięgnięcia po tę książkę. Wydawało się, że będzie to nie lada gratka dla czytelnika pasjonującego się historią, bo mamy tu do czynienia ze spojrzeniem na II wojnę światową z perspektywy Niemki, w dodatku antynazistki. Pomimo tego, że książka napisana jest płynnie i szybko się ją czyta, zdecydowanie czegoś mi w niej zabrakło. Pierwsze co przychodzi mi na myśl to emocje, w tej książce jest ich bardzo mało, o ile w ogóle są wspomniane ( pamiętam zdanie, że widok ruin na ulicach wstrząsnął Gretel i jedynym odniesieniem do emocji było słowo "wstrząsnął" - no cóż, to chyba za mało, żeby wstrząsnąć czytelnikiem). Czasem suchy opis faktów i brak emocji przy opisie straszliwych zdarzeń wojennych potęguję w czytającym grozę zniszczeń i tego, do czego zdolni są ludzie, i jakie zło może spotkać człowieka od drugiego człowieka. W tym przypadku ani razu nie poczułam klimatu książki wojennej. Historia jest prawdziwa, o czym świadczą choćby zdjęcia młodej Gretel, ale trudno było mi z nią sympatyzować (mimo antynazistowskich przekonań). Książka pokazuje codzienne życie Niemców w czasie wojny, jednak czytając ją, odnosi się wrażenie, że nie było im tak źle, jakby się wydawało znając historię.

Opis na okładce zachęcił mnie do sięgnięcia po tę książkę. Wydawało się, że będzie to nie lada gratka dla czytelnika pasjonującego się historią, bo mamy tu do czynienia ze spojrzeniem na II wojnę światową z perspektywy Niemki, w dodatku antynazistki. Pomimo tego, że książka napisana jest płynnie i szybko się ją czyta, zdecydowanie czegoś mi w niej zabrakło. Pierwsze co...