„Córki łamią zasady” to już druga część serii „Córki”, która na pierwszy rzut oka może się wydawać tworem na wzór bestsellerowej „Plotkary”. Ale tak jak w przypadku pierwszej części, tak i tym razem, wszelkie skojarzenia z „Plotkarą” są zupełnie nietrafione, gdyż ta książka to zupełnie inna, według mnie lepsza, bajka. Bo czy którakolwiek bohaterka „Plotkary” znalazłaby się, i co więcej, dałaby sobie radę w takiej sytuacji w jakiej została postawiona Carina?

Pod koniec poprzedniej części, skupiającej się głównie na postaci Lizzie, autorka wprowadziła nas w nowy wątek, który ma swoją kontynuację w powieści „Córki łamią zasady”. Carina podała do wiadomości publicznej informację o tym, że jej ojciec przywłaszczył sobie milion dolarów, który to pierwotnie miał być przekazany na działalność dobroczynną. Wściekły i rozczarowany Jurg pakuje dziewczynę do samochodu i... tak kończy się pierwsza część, pozostawiając wszystkie fanki serii w niepewności.

Na szczęście od tego miejsca ów wątek kontynuowany jest w „Córki łamią zasady”, co więcej Joanna Philbin opisuje pokrótce wszystko to, co doprowadziło do tej sytuacji, więc osoby niezapoznane z pierwszą częścią mogą spokojnie sięgnąć po drugą, bez obaw, że się pogubią. A osoby, które już czytały „Córki” na pewno się nie zanudzą, tym razem poznając całą historię z punktu widzenia Cariny.

Zresztą opis ten jest krótki, bo już wkrótce okazuje się, że plan Jurga nie przebiega tak, jak to sobie założył i ostatecznie dziewczyna zostaje w Nowym Jorku... Ale pozbawiona kart kredytowych, nowoczesnego telefonu i wszelkich przywilejów przysługujących córce milionera. Początkowo Carina myśli, że jakoś da sobie radę z dwudziestoma dolarami w portfelu, mającymi wystarczyć jej na cały tydzień. Jednak szybko zdaje sobie sprawę z tego, że nie jest to takie proste, zwłaszcza, gdy w grę wchodzi przystojny chłopak i wspólny wyjazd w Alpy. Zdesperowana dziewczyna przystaje na propozycję szkolnej koleżanki - Avy i podejmuje się zorganizowania prestiżowego Balu Zimowego, zakładając, że nie może być to aż takie trudne... A jednak jest, bo od początku wszystko idzie dokładnie nie tak, jak to sobie zaplanowała, a ludzie przestają być tacy mili, gdy dowiadują się, że jest bez grosza przy duszy...

Carina jest najbardziej zakręcona, przebojowa i pewna siebie z całej trójki przyjaciółek. W pierwszej części zauważyć można było, że lekkomyślnie, nie do końca zdając sobie nawet z tego sprawę, wydaje pieniądze. W drugiej części z kolei zaobserwować możemy jej wewnętrzną przemianę, to, jak próbuje samodzielnie walczyć z przeciwnościami losu. Obserwujemy jak poznaje nowych, biedniejszych znajomych, a także drugą stronę Nowego Jorku – tą, gdzie nie ma modnych butików, drogich restauracji, popularnych nocnych klubów. Muszę przyznać, że ta wędrówka po innym Nowym Jorku i poznawanie go wraz z Cariną i jej nowym znajomym, Alexem, była naprawdę przyjemna i interesująca, zwłaszcza wtedy gdy relacja między nimi się już bardziej rozwinęła ;)

A nowi bohaterowie też przypadli mi do gustu – Alex, Marisol to ciekawe, wyraziste postaci. Jurg... tu nie będę zdradzać zbyt wiele, ale to naprawdę świetnie skonstruowany bohater. Cieszę się też, że w tej powieści znalazły się też osoby znane już nam z poprzedniej części, miło było znów o nich przeczytać.

Spodobało mi się także ukazanie tego, że między przyjaciółkami nie zawsze układa się idealnie. Dzięki temu książka nabiera realności, bo przecież nie ma przyjaźni, w której zawsze wszystko idzie gładko, bez żadnych spięć ;)

„Córki łamią zasady” to powieść o dojrzewaniu, odnajdywaniu samego siebie, relacjach z rodzicami. Jest to książka wartościowa, która w przyjemny sposób mówi o ważnych sprawach, nieraz powodując przy tym wzruszenie. Jej fabuła wciąga i nie nudzi, a końcówka, choć nie tak mocna jak w pierwszej części, i tak sprawia, że z niecierpliwością czeka się na trzecią. Ja już nie mogę się doczekać aż będę mogła po nią sięgnąć :)

„Córki łamią zasady” to już druga część serii „Córki”, która na pierwszy rzut oka może się wydawać tworem na wzór bestsellerowej „Plotkary”. Ale tak jak w przypadku pierwszej części, tak i tym razem, wszelkie skojarzenia z „Plotkarą” są zupełnie nietrafione, gdyż ta książka to zupełnie inna, według mnie lepsza, bajka. Bo czy którakolwiek bohaterka „Plotkary” znalazłaby się,...