Za dużo sienkiewiczowszczyzny za mało krytycznego podejścia do źródeł historycznych. Na 130 stronach autor opisał początkową fazę powstania Chmielnickiego, sztukę wojenną w XVII wieku, oblężenie Zbaraża, odsiecz i dalszy przebieg powstania po obleganiu Zbaraża. Autor oparł opis oblężenia na bardzo dobrej pracy Serczyka "Na płonącej Ukrainie" i przestarzałej pracy Kubali. Ostatni autor błędnie obliczył ilość wojsk kozacko-tatarskich pod Zbarażem, co jest cały czas powielane (100 tys wojsk tatarskich i 200 tys Kozaków). Książka jest zbyt lakoniczna, zbyt płytkie podejście do tematu. Za mało Zbaraża w Zbarażu...

Za dużo sienkiewiczowszczyzny za mało krytycznego podejścia do źródeł historycznych. Na 130 stronach autor opisał początkową fazę powstania Chmielnickiego, sztukę wojenną w XVII wieku, oblężenie Zbaraża, odsiecz i dalszy przebieg powstania po obleganiu Zbaraża. Autor oparł opis oblężenia na bardzo dobrej pracy Serczyka "Na płonącej Ukrainie" i przestarzałej pracy Kubali....

Kacper Śledziński ostatnio osadził się w tematyce drugowojennej, ale książka "Zbaraż 1649" pokazuje, że także wydarzenia XVII-wieczne nie są mu obce. Autor wziął się za bary (choć może ze względu na rozmiar pracy, nie jest to stosowne określenie) z powstaniem Chmielnickiego i oblężeniem załogi polskich regimentarzy (Firleja, Lanckorońskiego, Koniecpolskiego, czy też Ostroroga, a także Wiśniowieckiego) w Zbarażu. W pracy Śledzińskiego nie ma rozpisywania się na temat kozaczyzny, czy wojen kozackich w XVII wieku, Autor od razu przechodzi do konkretu. Pokazuje wybuch powstania Chmielnickiego, kolejne klęski wojsk koronnych pod Żółtymi Wodami, Korsuniem i Piławcami, fatalną sytuację kraju, nieudolność wodzów takich jak hetman Mikołaj Potocki, niezbyt rozsądną grę kanclerza Ossolińskiego, wyznaczenie słabych regimentarzy, pozbawienie wpływu na wydarzenia jednego z prawdziwych mężów stanu Jeremiego Wiśniowieckiego, marsz pod Zbaraż ogromnej armii Chmielnickiego (200 tys. ludzi) wspartej Tatarmi Islama Gereja (100 tys.). Później mamy nakreślony obraz długiego, 6-tygodniowego oblężenia, podczas którego doszło do 20 nieudanych szturmów na 15 tys. załogę twierdzy. Załoga wytrzymała oblężenie dając czas królowi na zorganizowanie odsieczy. Finał wyprawy zborowskiej króla zakończył się jednak koniecznością podpisania układów z Tatarami i kozakami, które to układy należałoby raczej rozpatrywać w kategoriach porażki niż zwycięstwa, choć były jedyną rzeczą na jaką król mógł wtedy sobie pozwolić, żeby uniknąć całkowitej porażki. Na pewno dały one trochę czasu na zorganizowanie się do kolejnego starcia z Chmielnickim. Książka Śledzińskiego jest klarownie napisana, mamy krótki rys opisujący wydarzenia które doprowadziły do oblężenia Zbaraża, mamy krótki opis walczących wojsk, opis samego oblężenia i odsieczy zborowskiej. Na końcu Autor umieścił mapy. Książka jest solidna, ale niestety krótka. To tylko przedsmak dla tych którzy chcieliby dalej brnąć w tematykę Zbaraża, Chmielnickiego, kozaków czy Wiśniowieckiego i tylko z tego powodu, czyli objętości, nie mogę dać więcej niż 6/10.

Kacper Śledziński ostatnio osadził się w tematyce drugowojennej, ale książka "Zbaraż 1649" pokazuje, że także wydarzenia XVII-wieczne nie są mu obce. Autor wziął się za bary (choć może ze względu na rozmiar pracy, nie jest to stosowne określenie) z powstaniem Chmielnickiego i oblężeniem załogi polskich regimentarzy (Firleja, Lanckorońskiego, Koniecpolskiego, czy też...