Krytyka słuszna, ale słabo udokumentowana. Autor raczej wylewa swoje uzasadnione żale niż przedstawia przykłady czy bibliografię.

Niektóre argumenty otwierają oczy, na przykład to, że „nasz” papież praktycznie unieważnił soborowe próby nadania Kościołowi ludzkiej, współcześniejszej twarzy, chronił księży-przestępców, a treść jego społecznych encyklik stała w jawnej sprzeczności z jego zachowaniem i polityką (poparcie Opus Dei, neoliberalizmu, politycznych skrajności, krytyka antykoncepcji).

Z drugiej strony nie wszystkie zarzuty są sprawiedliwe. Autor oczekiwał, by papież zamienił „bałwochwalczy” katolicyzm w protestantyzm, poprawił 10 przykazań, potępił Balcerowicza i przestał się „lansować” na dniach młodzieży i spotkaniach z wiernymi. Albo że coś robił, ale mniej niż był w stanie, mając władzę większą, niż autor był mu skłonny przyznać w innym rozdziale. Takie argumenty wypadają słabo, bo trudno w dyskusji potępiać kogoś za to, że się po prostu nie zgadza z rozmówcą.

Uważam, że jest to głos ważny, choćby dlatego, że pisany z innego niż polsko-katolicki punkt widzenia. Mimo to, z braku researchu jest to tylko ciekawa publicystyka, lekka i dobra na początek zgłębiania tematu.

Krytyka słuszna, ale słabo udokumentowana. Autor raczej wylewa swoje uzasadnione żale niż przedstawia przykłady czy bibliografię.

Niektóre argumenty otwierają oczy, na przykład to, że „nasz” papież praktycznie unieważnił soborowe próby nadania Kościołowi ludzkiej, współcześniejszej twarzy, chronił księży-przestępców, a treść jego społecznych encyklik stała w jawnej...