Barbara i Ralph postanawiają spędzić święta Bożego Narodzenia w położonym na odludziu domostwie w północnej Anglii. Ich małżeństwo właściwie wisi na włosku – pochłonięci bez reszty pracą już dawno stracili z oczu potrzeby partnera. Wspólny wyjazd ma pomóc im odzyskać utracone uczucie. Jednak nie wszystko przebiega zgodnie z planem – śnieżyca odcina posiadłość od cywilizacji. Para zostaje pozbawiona prądu i żywności. Głodni i zmarznięci małżonkowie pogrążają się w coraz głębszym konflikcie. Szukając sposobu na oderwanie się od niesprzyjających warunków zewnętrznych, Barbara odnajduje dziennik zmarłej właścicielki domu, Frances Gray. Wkrótce lektura wciąga ją bez reszty – kobieta nie spodziewa się jednak, że przeszłość może w zaskakujący sposób spleść się z teraźniejszością.

"Dom sióstr" jest dla mnie kolejnym dowodem na to, że czasem zbyt intensywna reklama szkodzi książce, zamiast jej pomóc. Egzemplarze powieści sprzedawane na allegro osiągały zawrotne ceny, wokół roiło się aż od entuzjastycznych recenzji, przystępując do lektury spodziewałam się więc dzieła, które rzuci mnie na kolana. Tymczasem otrzymałam opowieść dobrą a nawet bardzo dobrą, jednak bynajmniej nie aż tak rewelacyjną.

Najmocniejszą stroną powieści jest bez wątpienia nie część kryminalna, ale wątek obyczajowy, przedstawiający losy Frances i jej rodziny. Mieszkańców posiadłości Westhill dotyka wiele nieszczęść. Przypadło im żyć w trudnych czasach. Obie wojny światowe na zawsze odmieniają ich życie, świat wokół zmienia się w zawrotnym tempie. Sama Frances angażuje się w walkę o prawa wyborcze dla kobiet, jednak pozostając wierna swoim poglądom traci szansę na rodzinne szczęście. Jej młodsza siostra, Victoria wychodzi za mąż za dawnego ukochanego dziewczyny. Decyzja ta na zawsze odmienia losy obu sióstr, pogrążając je w nierozwiązywalnym konflikcie.

Podczas lektury nie mogłam pozbyć się skojarzeń związanych z jedną z moich ulubionych powieści: Przeminęło z wiatrem. Frances przypominała mi nieodparcie niepokorną Scarlett. Tak jak ona walczyła o przetrwanie dla swej rodziny w czasach kryzysu. Tak jak ona straciła matkę i mężczyznę, którego kochała. I wreszcie – tak jak ona popełniała czyny moralnie naganne, nieakceptowane przez otoczenie. Scarlett i Frances można kochać lub nienawidzić, nie pozostawiają one jednak nikogo obojętnym.

"Dom sióstr" to przede wszystkim opowieść o potężnej sile ludzkich namiętności, ale też o rodzinnych sporach i kryzysach. Zadziwiająco często powtarza się tu motyw odrzucenia dziecka przez rodziców, faworyzowania rodzeństwa, tajonej przez lata nienawiści, mrocznych sekretów skrywanych przez członków rodziny, cierpienia wynikającego z braku możliwości zrozumienia się nawzajem. Ale też ogromnego poświęcenia, miłości – do członków rodziny, do ziemi, na której spędziło się lata dzieciństwa.

Ogromnym plusem jest niejednoznaczny i bardzo realistyczny obraz wojny. Pozbawiony górnolotnych haseł, patosu, skupiający się na kwestiach psychologicznych. Zarówno brat Frances, George, jak i jej ukochany, John wracają z pola walki odmienieni. Każdy na swój własny sposób. Nasuwa się pytanie: jaki sens ma ta walka? Gdy w Westhill przez jakiś czas ukrywa się Niemiec - Peter, okazuje się, że różnice narodowościowe schodzą na dalszy plan. Charlotte Link próbuje uzmysłowić czytelnikom, że nie ma prawd oczywistych i niezaprzeczalnych, a ofiarami wielkich narodowych haseł i planów stają się jednostki.

Najsłabszym punktem książki okazało się zakończenie. Wątek kryminalny był niestety mocno przewidywalny – finał nie zaskoczył mnie niczym, choć szczerze liczyłam na zgrabną woltę, która ukaże bohaterów w innym świetle. Niczego takiego się nie doczekałam i bardzo żałuję. Odniosłam wrażenie, że ostatnie strony autorka pisała niejako na kolanie i taka wymęczona puenta nie przysłużyła się książce.

Jako kryminał "Dom sióstr" nie zachwyca, natomiast jako saga rodzinna może być wyśmienitą lekturą. Ogółem – ani nie rzuca na kolana, ani też nie zachęca do rzucenia jej w ogień – to po prostu dobra książka. Tylko tyle i aż tyle.

Maria Guzelak-Robaszkiewicz