Króla Złodziei musiałam kupić, pomimo że już go przeczytałam i teoretycznie jest przeznaczony dla młodszych czytelników. Przede wszystkim dla fabuły. Po drugie: dla tytułowego bohatera. Inne najważniejsze powody to nastrój, postaci i świetnie zarysowany problem relacji między dziećmi a dorosłymi, niezrozumienia i chęci zamiany rolami.

Książka wciąga od pierwszych rozdziałów. Akcja jest wartka, przygodowa. Prospera i jego młodszego brata przygarnia po śmierci rodziców ciotka, która chce mieć tylko Bo, a Prospera zamierza oddać do szkoły z internatem. Rodzeństwo, aby być razem, ucieka przez pół Europy do Wenecji, o której słyszało, że jest miastem magicznym, wspaniałym… Tak jednak nie jest i gdyby nie Król Złodziei, który zajmuje się chłopcami w sposób – jak się zdaje – baśniowy, pewnie obaj po prostu umarliby z głodu. Tymczasem ciotka Estera chce odzyskać dzieci i w tym celu wynajmuje adwokata, Wiktora.

Zarówno Króla Złodziei – który okazuje się być niewiele od Prospera starszy i bardzo osamotniony – jak i wszystkich jego podopiecznych (rodzeństwo nie jest jedyne) oraz Wiktora czeka wiele wydarzeń, następujących po sobie w tak fantastycznym i jednocześnie naturalnym tempie, że wydaje się, jakby książka tworzyła się sama. Nie sposób przewidzieć nie tylko zakończenia, ale i tego co stanie się za kilka stron.


Jak przystało na baśniową historię – a taką jest Król Złodziei, prawdziwy, a zarazem magiczny, zupełnie jak świetnie opisana Wenecja – pojawia się zły handlarz, dobra wróżka i misja do spełnienia, zanim wszystko będzie mogło się dobrze skończyć. Misji jest właściwie parę: prawdziwe wyzwanie dla Króla Złodziei (Scipio), konieczność opieki nad młodszym bratem (Prosper), obowiązek znalezienia rodzeństwa, które przecież powinno być bezpieczne z ciotką, zamiast konać z głodu lub przeziębienia gdzieś w zaułkach miasta (Wiktor). Dużym plusem jest nie przejaskrawianie postaci – nawet zła ciotka nie jest wiedźmą z bajki i z czasem okazuje się zwykłym człowiekiem.

Wielką rolę odgrywa w powieści motyw dzieciństwa, dorastania i dorosłości, przewijający się w różnorodnych formach. Ciotka Estera nie może pojąć, jaki błąd popełniła, chcąc mieć dla siebie tylko Bo, nie rozumie uczuć dzieci; Prosper chciałby być starszy, żeby móc należycie opiekować się braciszkiem; Scipio z różnych przyczyn wręcz marzy o dorosłości i samodzielności; Wiktor powraca niejako do swojego dzieciństwa, gdyż aby znaleźć dzieci, musi je zrozumieć; „dobra wróżka” na zawsze zachowała młodość, a „zły handlarz” chyba nigdy dzieckiem nie był… Warto tę książkę przeczytać choćby po to, by spojrzeć na świat z innej perspektywy, gdy wszystko wydaje się większe, trudniej dostępne, a zarazem – prostsze i bardziej atrakcyjne. Choćby dlatego zdecydowanie nie jest opowieść jedynie dla młodszych czytelników!

Całość – skomponowana w idealnych proporcjach, bardzo smakowita. Dodatkową zaletą jest grubość: książka liczy sobie ponad trzysta stron, więc można ją pochłaniać cały wieczór.

Króla Złodziei musiałam kupić, pomimo że już go przeczytałam i teoretycznie jest przeznaczony dla młodszych czytelników. Przede wszystkim dla fabuły. Po drugie: dla tytułowego bohatera. Inne najważniejsze powody to nastrój, postaci i świetnie zarysowany problem relacji między dziećmi a dorosłymi, niezrozumienia i chęci zamiany rolami.

Książka wciąga od pierwszych...