Po pierwszym rozdziale rzuciłabym "Achaję" w kąt i nigdy bym jej nie wyciągnęła, ale fakt, że nie lubię nie kończyć książek, zmusił mnie do męczenia tomiszczy "Ziemiańskiego"...
Co mnie nie ujęło? Po pierwsze autor zaprzecza sam sobie. W jednym zdaniu pisze, co innego niż w poprzednim, nie ma w nim konsekwencji, jakby nie potrafił robić dobrego researchu we własnej książce! We własnym świecie! Tolkien byłby oburzony... Sama kreacja tytułowej bohaterki, może pretendować do miana Mery Sue - jest piękna, inteligentna, odważna, silna, niezwykła, zdolna... Ale jedynie w opisach. Jej działania zupełnie o tym nie świadczą, miejscami irytowała mnie jej głupota, innym razem brak w ogóle wczucia w sytuację, a jeszcze indziej jej umiejętności wzięte... znikąd. Co przelało szalę goryczy? Brak porywającej fabuły? Opisy ciała księżniczki przy każdej lepszej okazji? A może to, że Ziemiański chciał z niej zrobić męczennicę, dodając co chwila jakieś trudy, jakieś problemy, jakieś sytuacje bez wyjścia... Ale "Achaja" zawsze znajdzie wyjście, zawsze, dla niej nie ma rzeczy niemożliwych, wyważyłabym otwarte drzwi... Nie tylko księżniczka irytuje, zachodzę w głowę jak jej ojciec mógł utrzymać się na stanowisku - kompletny głupiec, pożal się Boże, postacie kobiecie, które są po prostu ignorantkami i idiotkami w jednym...
Uważam czas poświęcony na czytanie "Achai" za stracony, nie było tam ani grama przyjemności, tylko męczarnia, by jakoś dotrwać do końca.

Po pierwszym rozdziale rzuciłabym "Achaję" w kąt i nigdy bym jej nie wyciągnęła, ale fakt, że nie lubię nie kończyć książek, zmusił mnie do męczenia tomiszczy "Ziemiańskiego"...
Co mnie nie ujęło? Po pierwsze autor zaprzecza sam sobie. W jednym zdaniu pisze, co innego niż w poprzednim, nie ma w nim konsekwencji, jakby nie potrafił robić dobrego researchu we własnej...