Są takie książki, które się nie starzeją. Są też takie, które - mimo iż uznane za klasykę gatunku - gorzej znoszą próbę czasu. "Dracula" zalicza się raczej do tej drugiej kategorii dzieł.
Powieść Stokera składa się z notatek, zapisków, listów głównych bohaterów, uczestników zdarzeń. Wszystkie dotyczą wydarzeń związanych z tytułowym hrabią Draculą, transylwańskim wampirem. I o ile sama fabuła jest całkiem wciągająca, a postacie wampiryczne opisane zostały ciekawie (choć jednak trochę pobieżnie), to ludzcy bohaterowie są nieco drażniący. Zwłaszcza obrazy kobiet bez wad - Miny i Lucy - są mdłe i przesłodzone; oto jakimi słowami opisuje panią Harker jeden z bohaterów: "Ta kobieta to prawdziwe dzieło Boże, które wyszło spod Jego ręki, aby pokazać nam mężczyznom i innym kobietom, że naprawdę istnieje niebo, do którego możemy się dostać i że tu na ziemię również dociera światło. Jest tak szczera, słodka, szlachetna i pozbawiona egoizmu (...)."
Stoker wykreował bohaterów czarno-białych, jednoznacznie dobrych lub jednoznacznie złych, bez zbędnych dylematów moralnych. Jego dzieło od początku nastawione było na masowego odbiorcę. Lata dzielące nas od wydania powieści nie sprawiają, że wzrasta jej wartość, nie podnoszą jej do rangi arcydzieł. Można przeczytać jako ciekawostkę, choć warto pamiętać, że wcale nie jest to pierwsze przedstawienie wampira w literaturze - bez wątpienia jednak jedno z najsłynniejszych.
Nawiasem mówiąc, bliższa jest mi filmowa adaptacja tej książki Francisa Forda Coppoli z 1992 i ją polecam z czystym sumieniem wszystkim, którzy lubią się bać.

Są takie książki, które się nie starzeją. Są też takie, które - mimo iż uznane za klasykę gatunku - gorzej znoszą próbę czasu. "Dracula" zalicza się raczej do tej drugiej kategorii dzieł.
Powieść Stokera składa się z notatek, zapisków, listów głównych bohaterów, uczestników zdarzeń. Wszystkie dotyczą wydarzeń związanych z tytułowym hrabią Draculą, transylwańskim wampirem. I...