Książkę mogę określić jako swobodną wariację na temat Borgiów. Nie da się ukryć,że autor imponująco odrobił zadanie domowe zbierając fakty i ubierając to w zgrabną powieść ale nie porwało mnie to. Historia rodziny Borgiów jest ogólnie mi znana, może nie jakoś szczególnie, ale jest. Mario Puzo ma ten przywilej jako autor, że swoją książkę może napisać jak chce. I napisał. I ani mi się to nie podobało ani podobało. Ot, taka tam powieść historyczna. Razi trochę język jakim posługuje się Puzo i nie wiem czy to on tak pisał czy to wina tłumaczenia. Razi mnie to, że podkolorował trochę fakty, razi mnie to, że zarówno Rodrigo Borgia jak i Lukrecja w jego powieści pokazani są w aż tak pozytywnym świetle. Z kolei nie byli też co prawda w rzeczywistości tacy okrutni, morderczy, żądni władzy, zemsty i krwi ale też bez przesady. Swoje za uszami mieli, szkoda tylko, że autor tego nie wykorzystał w większym stopniu niż to, co zawarł w książce.
Autor opisuje wszystko dość barwnie ale czasem przesadza, a czasem jest zbyt ogólnikowy. Poza tym miałem wrażenie lekkiego bałaganu jeśli chodzi o postaci.
Moje pierwsze spotkanie z twórczością Puzo nie mogę uznać za udane. Dlatego też wstrzymam się póki co z innymi jego powieściami, a żeby pokryć niesmak poszukam innych opracowań, tym razem autentycznych, które dotyczą Borgiów. Bo jednak fikcja mi się nie spodobała tak jakbym tego chciał.

Książkę mogę określić jako swobodną wariację na temat Borgiów. Nie da się ukryć,że autor imponująco odrobił zadanie domowe zbierając fakty i ubierając to w zgrabną powieść ale nie porwało mnie to. Historia rodziny Borgiów jest ogólnie mi znana, może nie jakoś szczególnie, ale jest. Mario Puzo ma ten przywilej jako autor, że swoją książkę może napisać jak chce. I napisał. I...