Podejrzewam, że nazwisko Mario Puzo wielu osobom wydaje się zupełnie nieznane. Podpowiedź, że to amerykański powieściopisarz pochodzenia włoskiego również niewiele wnosi, nawet jeśli tytuł jego najbardziej znanej książki znają niemal wszyscy. Cały dowcip polega na tym, że doskonale kojarzymy film oparty na jego powieści, a nie samą książkę. Mario Puzo w 1969 roku opublikował ... „Ojca chrzestnego” – książkę, która po wielu latach rozpisywania się na temat sycylijskiej mafii, wreszcie zapewniła mu względną finansową stabilność. Może nieco dziwić, że ostatnią jego książką stała się „Rodzina Borgiów”. Z drugiej jednak strony to właśnie tę rodzinę często określa się mianem pierwszej włoskiej mafii...

Rok 1470. Konklawe obiera nowego Zwierzchnika Tronu Piotrowego. Nie ma zgodności co do faworyta jednak każdy doskonale zdaje sobie sprawę, że jeśli Konklawe zacznie się przedłużać, racje żywieniowe zostaną mocno okrojone a w mieście zapanuje bezprawie. Rodrigo Borgia to interesujący kandydat, choć ze względu na swoje pochodzenie, mało kto wierzy w jego sukces. Tym większe może być zaskoczenie, gdy szala przechyla się na jego korzyść i już wkrótce świat poznaje nowego papieża – Aleksandra VI.

Borgia to uzdolniony strateg, który pragnie rządzić mocną ręką. Niestety dobro kościoła stawia na równi z interesami własnych dzieci, co wcześniej czy później musi doprowadzić do poważnych konfliktów. Synowie obejmują ważne strategiczne stanowiska, niekoniecznie zgodne z ich zainteresowaniami, córka staje się pionkiem w grze z potencjalnymi sojusznikami. Gdy jednak któremukolwiek z nich dzieje się krzywda, władczy ojciec jest gotów poruszyć niebo i ziemie, byle tylko im pomóc. Nie ma ryzyka, którego nie byłby gotów podjąć. Okres papiestwa Aleksandra VI pełen jest spisków, sojuszy, morderstw i rozpusty...

Nic dziwnego, że rodzina Borgiów od dawna intrygowała autora. Rodrigo Borgia - przekonany o słuszności własnych poglądów, wymagający bezwzględnego oddania, regularnie ulegający uciechom tego świata. Cezar – początkowo kardynał, choć w sercu prawdziwy wojownik. Bezwzględny, momentami bardzo okrutny, szaleńczo zakochany we własnej siostrze. Juan – wielka nadzieja papieża, choć w rzeczywistości jednynie rozpustnik i awanturnik. Bez skrupułów uwodzi piękne kobiety, niezależnie od tego, kim są. Nie oszczędza nawet żony własnego brata... Jofre – uważany za rodzinnego „głupka” bez jakichkolwiek talentów. W rzeczywistości tykająca bomba zegarowa, która w każdej chwili może wybuchnąć i trudno określić zakres spowodowanych przez nią zniszczeń. Wreszcie Lukrecja, uwikłana w niezdrowy związek z własnym bratem. Nieustannie szuka prawdziwej miłości jednak to jej ojciec i brat decydują z kim i jak długo ma „prawo” być szczęśliwa.

Mając do dyspozycji tak niezwykłych bohaterów, chyba nie sposób napisać słabą książkę. Nawet jeśli wiele faktów z życia tego rodu było już mi znane, dosłownie chłonęłam każdą kolejną stronę. Puzo miło zaskoczył mnie dużą dbałością o szczegółowość wydarzeń, a także wierne oddanie realiów tamtych czasów. Niestety do całkowitego zachwytu odrobinę zabrakło. Początkowo bardzo doskwierała mi mała ilość dialogów. Być może autor pragnął, by książka była możliwie autentyczna i nie chciał fantazjować na temat ewentualnych wypowiedzi bohaterów, jednak w ten sposób częściowo pozbawił mnie części emocji, jakie mogły towarzyszyć zachowaniom poszczególnych członków rodu. Co prawda wiem, jak niegodziwy mógł być przykładowo Juan, brakowało mi jednak jego osobistego toku myślenia i odbierania rzeczywistości. Gdyby nie fakt, że opisane wydarzenia były tak pasjonujące, książka momentami kojarzyłaby mi się ze zwykłym podręcznikiem historii – pojechał tam i tam, zmierzył się z tym i tym, zdobył takie i takie miasta... Szkoda bo w moim odczuciu naprawdę niewiele brakowało do szczerego zachwytu. Mimo to książka z całą pewnością warta jest uwagi i jeśli tylko czytelnik dobrze wczyta się w historię, tylko z trudem będzie w stanie odłożyć książkę na półkę. Jeżeli więc intrygują Was niezwykłe historie, rozgrywające się w bardzo ciekawych czasach, książkę z czystym sumieniem polecam a sama chyba zacznę się rozglądać za „Ojcem chrzestnym” uznawanym za najlepszą książkę autora...

(http://alison-2.blogspot.com/2013/09/rodzina-borgiow.html)

Podejrzewam, że nazwisko Mario Puzo wielu osobom wydaje się zupełnie nieznane. Podpowiedź, że to amerykański powieściopisarz pochodzenia włoskiego również niewiele wnosi, nawet jeśli tytuł jego najbardziej znanej książki znają niemal wszyscy. Cały dowcip polega na tym, że doskonale kojarzymy film oparty na jego powieści, a nie samą książkę. Mario Puzo w 1969 roku...