Wraz z przyjściem wakacji, słomkowych kapeluszy, zapachu koszonej trawy, soczystych owoców i zwiewnych sukienek, również mój czytelniczy głód zapragnął książki niewymagającej, lekkiej, przyjemnej, jednocześnie nie będącej tanim harlequinem czy bestsellerem lata 2011. Na książkę Colette miałam chrapkę, odkąd cykl o Klaudynie został wznowiony i wydany tak, że aż oczy cieszy. Kontrowersyjny dziennik dojrzewającej francuskiej panienki oparty w głównej mierze na autobiograficznych wspomnieniach autorki wzbudził nie lada skandal na początku XX wieku.
Powtórzę się po raz kolejny, ale również i ta pozycja tej repety wymaga. Nie dam sobie wmówić, że ksiązka to jedynie wkład autora, nakreślone postacie i miejsca, słowa na papierze zwieńczone okładką. Książka to ludzie, którzy ją czytają, czas w jakim została stworzona, emocje które pozostawiła. Z tego również powodu chmurzę się gdy jakakolwiek lektura opatrzona jest jedynie streszczeniem fabuły. Lecz gdy ujrzę słowo o tym, jaki miała wydźwięk społeczny- jestem bezbronna. Nie skupiam się jedynie na powieściach wyklętych i objętych ścisłą cenzurą, mogą być również lekkie jak motylek, byle coś pozostawiły.

Opowiadając o świecie jaki stworzyła Colette, powołam się na słowa Agaty Czarneckiej, które podsumowują genialnie dzieło autorki- "Tak jak Chanel obcięła kobietom włosy i krępujące spódnice, również Colette coś rozcięła swoim ostrym językiem, być może krępujące kobiety konwenanse.". Niewątpliwie pisarka "rozcięła" wiele, a przede wszystkim podzieliła ówczesne społeczeństwo, które tak niepozorną książeczkę uznało za przeklęte źródło wzorców zachowań dla dobrych panienek. Ale czy współczesny czytelnik jest w stanie spojrzeć na "Klaudynę" oczami czytelnika sprzed 100 lat? Wiele się od tego czasu zmieniło, mamy inne pojęcie moralności- zupełnie inne granice przyzwoitości, w każdym razie wymagający miłośnik literatury wczuje się doskonale w konwenanse ówcześnie panujące.

"Nie wrócę już do szkoły, tatuś wyśle mnie do Paryża, do mojej ciotki, która jest bogata i nie ma dzieci, i tam wejdę w świat, robiąc przy tym niezliczoną ilość gaf... Jakże ja ze swoim upartym głodem zieleni obejdę się bez wsi?"

Główną bohaterką jest rzecz jasna tytułowa Klaudyna, której postać trzyma w ryzach całą powieść i jest bezdyskusyjnie najbardziej godna uwagi. Jak na piętnastolatkę dorastającą w ciężkich dla kobiet czasach, jest uosobieniem wolności i wyzwolenia. Krnąbrna, nieco arogancka i bezczelna wzbudza bardzo pozytywne emocje, w szczególności patrząc przez pryzmat tego, iż wówczas kobieta- w dodatku tak młoda miała za zadanie pogłębiać swoją wiedzę i godzić się na wszystko bez zająknięcia, bo środowisko (a w szczególności mężczyźni) wie znacznie lepiej i więcej. Rówieśniczki Klaudyny mają ten sam plan na przyszłość- zostać nauczycielką, nasza bohaterka jednakże nie godzi się na ścieżkę już jej wyznaczona, a postanawia sama wyznaczyć sobie szlak w dorosłym życiu.

"Jeszcze jak byłam mała, mówiono mi, że mam oczy dorosłej osoby;
później nazywało się, że to jest niestosowne; trudno zadowolić jednocześnie wszystkich i samą siebie. Wolę zacząć od siebie..."


Colette nie oszczędza słów, pieczołowicie nakreślając obraz swojej chluby i dumy- Klaudyny, jednocześnie nieco podszywając pod ową postać swoją osobę. Książka ta ma niesamowity wydźwięk feministyczny, a z kart powieści aż słychać krzyk w imię indywidualizmu i wyjścia poza dawne standardy. Kontrowersyjna autorka wpisała się swoim autobiograficznym cyklem w ramy literatury francuskiej, niegdyś pojmowana jako wariatka chodząca w (o zgrozo!) spodniach, paląca namiętnie cygara, która nakreśliła świat dziewcząt wchodzących w dorosłość, poznających swoją kobiecość i seksualność, choć mimo całego skandalu usnutego wokół "Klaudyny", pikanterii jest do prawdy niewiele. Wszystkie kontrowersyjne zagadnienia można jedynie odczytać jak przez mgłę, ale to tak naprawdę nieważne- powieść zatrzęsła światem i choć śmiałość i bezczelność w możliwie najgorszym znaczeniu tego słowa stała się chlebem powszednim w przypadku zachowań młodych ludzi, warto poświęcić kilka popołudni twórczości Colette.



źródło recenzji: www.rzeki-metafizyczne.blogspot.com

Wraz z przyjściem wakacji, słomkowych kapeluszy, zapachu koszonej trawy, soczystych owoców i zwiewnych sukienek, również mój czytelniczy głód zapragnął książki niewymagającej, lekkiej, przyjemnej, jednocześnie nie będącej tanim harlequinem czy bestsellerem lata 2011. Na książkę Colette miałam chrapkę, odkąd cykl o Klaudynie został wznowiony i wydany tak, że aż oczy cieszy....