"(Prawie)Utopiona"

Pamiętacie te czasy, kiedy jeszcze mało kto słyszał o "Zmierzchu" Stephanie Meyer, a paranormal romance, można by powiedzieć, nie istniało? Wtedy umilało się sobie czas "Plotkarą", "Elitą" i książkami Meg Cabot. Najbardziej znaną wśród tych ostatnich był "Pamiętnik Księżniczki", jednak mi najbardziej zapadły w pamięci "Liceum Avalon" i "Pośredniczka". Potem jednak przyszedł głupi szał na "Zmierzch", a za nim kolejne książki Zmierzchopodobne, których z biegiem czasu robiło się coraz więcej, aż w końcu doszło do tego, że każda kolejna jeszcze bardziej przypomina poprzednie. "Pomiędzy" także należy do tej grupy. Niestety, nie kopiowanych, tylko kopii.

Amelia nie żyje, i oprócz własnego imienia i tego prawie oczywistego faktu nie wie nic. Jest zjawą, duchem, krąży po tym świecie samotna i bez celu. Pewnego dnia na moście zdarzył się wypadek. Ratuje chłopaka imieniem Joshua i wszystko zaczyna się dziać. Amelia nie może przestać o nim myśleć, bowiem był pierwszą osobą, która ją była w stanie nie tylko zobaczyć, ale i poczuć.

Co mogę powiedzieć o Amelii? Że jest to bardzo irytujący duch, zjawą, niedoszłym umarlakiem, utopielcem, a właściwie, to sama nie bardzo wiem czym. Jej przemyślenia przyprawiają o zawroty głowy, a każda następna strona jej przygód (tam w ogóle jakieś były?), opisów, rozmyślań, inteligentnych dialogów, sprawiała, że miałam ochotę wrzucić tą książkę do pieca.

Joshua też nie był wiele lepszy, bowiem tak sierotowatego chłopaka to ja jeszcze nie spotkałam, ani na jawie, ani w literaturze. Ciężko stwierdzić, kogo z tych dwojga polubiłam mniej - Amelię, czy Joshuę. Chłopak wydawał mi się męską wersją Belli Swan, tylko że nie miała w sobie nic z męskości.

Czytając tą książkę miałam wrażenie, że gdzieś już czytałam taką historię. Po długim przeszukiwaniu mózgu i stron o książkach wreszcie ją odnalazłam. Była to oczywiście, wspomniana na początku recenzji, "Pośredniczka" Meg Cabot. Niestety, powieść Tary Hudson nie jest nawet w połowie tak dobra, jak przygody Suzannah Simon.

Wyobraźcie sobie, że Suzannah i Jessie zamieniają się miejscami. Poza tym zamiast starego domu, gdzie się poznają, jest most, rzeka i samochód, a Paul Slater (miłość mojego życia, jakieś pięć lat temu, jeśli kogoś to interesuje), zostaje duchem i dostaje tępy mózg, niczym stereotypowa blondynka. Zamiast poczciwego księdza jest wredna babusia i jej sabat czarownic, które odprawiają duchy na drugą stronę. I mamy przepis na "Pomiędzy". Jeszcze tylko trochę polać wody o wszystkim i o niczym, dodać nudzące opisy, trochę sztywności i pozbawić bohaterów mózgów (których można policzyć na palcach jednej ręki, łącznie z epizodycznymi).

Podsumowując - nie jestem w stanie polecić nikomu tej książki. Spotkała się ona z wieloma pozytywnymi recenzjami, niestety - ja nie odebrałam jej nawet w połowie tak dobrze. Obecnie, nie mam nawet ochoty patrzeć na jej okładkę, a na samą myśl mnie mdli. Po prostu dawno nie czytałam takiego gniota i to mnie przybiło.

"(Prawie)Utopiona"

Pamiętacie te czasy, kiedy jeszcze mało kto słyszał o "Zmierzchu" Stephanie Meyer, a paranormal romance, można by powiedzieć, nie istniało? Wtedy umilało się sobie czas "Plotkarą", "Elitą" i książkami Meg Cabot. Najbardziej znaną wśród tych ostatnich był "Pamiętnik Księżniczki", jednak mi najbardziej zapadły w pamięci "Liceum Avalon" i "Pośredniczka"....