Właśnie dumam, czy by sobie nie wypisać z tej książki wszystkich mądrości lorda M.:)) Urocza powieść, która mnie chwilami nudziła, a chwilami zaskakiwała, zwłaszcza jeśli chodzi o impulsywność królowej. Książę Albert... - niemiecki mąż..., tyle samo nieszczęść, co pożytku, no dla Wielkiej Brytanii to właściwie więcej pożytku... Że też Wanda Niemca nie chciała...:)

Właśnie dumam, czy by sobie nie wypisać z tej książki wszystkich mądrości lorda M.:)) Urocza powieść, która mnie chwilami nudziła, a chwilami zaskakiwała, zwłaszcza jeśli chodzi o impulsywność królowej. Książę Albert... - niemiecki mąż..., tyle samo nieszczęść, co pożytku, no dla Wielkiej Brytanii to właściwie więcej pożytku... Że też Wanda Niemca nie chciała...:)

Cyntia Harrod-Eagles w swojej zbeletryzowanej biografii Wiktorii opisuje młode lata królowej, w tym lata jej małżeństwa i rodzinnego szczęścia z księciem Albertem. Myślę, że pisarce udało się pokazanie Wiktorii jako człowieka: kobiety, żony, matki, a nie tylko królowej. Powieść ma formę wspomnień monarchini i przepełniona jest miłosnymi wyznaniami do Alberta oraz tęsknotą za nim. Wiemy, że Wiktoria po przedwczesnej śmierci księcia małżonka, nigdy nie przestała go opłakiwać. Z "Ja, Wiktoria" można wywnioskować, że purytańska moralność była właściwie cechą Alberta, który – oprócz typowo niemieckiej zasadniczości i „akuratności” – miał zapędy, aby zmieniać świat. Wiktoria, choć początkowo nie zgadzała się z mężem w wielu kwestiach, stopniowo uległa mu, wycofując się w zacisze domowe i pozwoliła wprowadzać jego pomysły w życie. Wiele z nich zresztą było bardzo pożytecznych, jak wspieranie organizacji charytatywnych, lub działalność związana z polityką zagraniczną. Albert z czasem stał się jedynym doradcą Wiktorii, ale rad u niego zasięgali także inni politycy. Tak, czy siak, wiele pomysłów i osiągnięć epoki wiktoriańskiej, zawdzięczamy właśnie Albertowi, a nie Wiktorii.
Mimo, że powieść napisana jest w stylizowanym na XIX-wieczny języku, zatem jest nieco patetyczna, to czyta się ją dobrze. Odpowiadało mi, że koncentruje się ona na życiu prywatnym władczyni, a jeśli pojawiają się tam jakieś wstawki dotyczące polityki, to są one nieliczne i można je spokojnie pominąć. Znajdziemy tu za to obszerne fragmenty dotyczące koronacji Wiktorii, jej ślubu z Albertem, sielskich pobytów w posiadłości Osborne, czy wystawy światowej, organizowanej przez Alberta. Monarchini jest przedstawiona jako ciekawa postać, mająca własne poglądy, a przede wszystkim wrażliwa i niezmiernie kochająca kobieta. Polecam tę książkę przede wszystkim miłośnikom epoki wiktoriańskiej.

Cyntia Harrod-Eagles w swojej zbeletryzowanej biografii Wiktorii opisuje młode lata królowej, w tym lata jej małżeństwa i rodzinnego szczęścia z księciem Albertem. Myślę, że pisarce udało się pokazanie Wiktorii jako człowieka: kobiety, żony, matki, a nie tylko królowej. Powieść ma formę wspomnień monarchini i przepełniona jest miłosnymi wyznaniami do Alberta oraz tęsknotą...