Nie ośmielę się ocenić tej książki, bo nie sposób jest ocenić cudzych emocji, bólu i rozpaczy

Jest to dwanaście bolesnych rozmów, dwunastu pogrążonych w bólu i załobie kobiet

Od siebie mam jedynie dwa zastrzeżenia

Po pierwsze ta książka powstała za wcześnie. Rok to bardzo mało na pełne przeżycie żałoby i opowiedzeniu o niej na spokojnie. Gdyby ta książka powstała pięć lat po katastrofie, myślę, ze byłaby bardziej wyważona, spójna, dużo łatwiejsza w odbiorze

Po drugie, myślę, ze to akurat nie Pani Joanna Racewicz powinna ją napisać. Zbyt często daje się odczuć, ze daje się ponieść emocjom, narzuca odpowiedź, bądź interpretuje na własny sposób. Zbyt często miałam wrażenie, ze Pani Joanna jest przekonana, ze ta tragedia to był zamach i stara się przekonać o tym te rozmówczynie, które uważały inaczej

Książka ta powinna wyjść od kogoś bezstronnego, stojącego z boku, kto bezpośrednio nie był dotknięty tą tragedią

Nie będę ani polecać, ani odradzać, każdy musi sam zdecydować, czy chce ją przeczytać

Nie ośmielę się ocenić tej książki, bo nie sposób jest ocenić cudzych emocji, bólu i rozpaczy

Jest to dwanaście bolesnych rozmów, dwunastu pogrążonych w bólu i załobie kobiet

Od siebie mam jedynie dwa zastrzeżenia

Po pierwsze ta książka powstała za wcześnie. Rok to bardzo mało na pełne przeżycie żałoby i opowiedzeniu o niej na spokojnie. Gdyby ta książka powstała pięć...