Szkoda, że już tak nikt nie pisze. Jeszcze większa, że już nie ma takich erudytów. Jego teksty to prawdziwe majstersztyki i to nie tylko o literaturze. Także, a może przede wszystkim - o człowieku... Ktoś powiedział o kimś: Błyszczy erudycją, ale nią nie oślepia. To mogłoby być właśnie o Gondowiczu, Ostatnim Mohikaninie

Szkoda, że już tak nikt nie pisze. Jeszcze większa, że już nie ma takich erudytów. Jego teksty to prawdziwe majstersztyki i to nie tylko o literaturze. Także, a może przede wszystkim - o człowieku... Ktoś powiedział o kimś: Błyszczy erudycją, ale nią nie oślepia. To mogłoby być właśnie o Gondowiczu, Ostatnim Mohikaninie

Rewelacyjna lektura dla"profesjonalistów". Głębokie analizy literackie, ciekawe wnioski, pożywka do przemyśleń. To na pewno nie jet lektura szybka, bo i dawka przemyśleń autora jest mocno skondensowana. Ale warto... :)

Rewelacyjna lektura dla"profesjonalistów". Głębokie analizy literackie, ciekawe wnioski, pożywka do przemyśleń. To na pewno nie jet lektura szybka, bo i dawka przemyśleń autora jest mocno skondensowana. Ale warto... :)

Chyba dzieje się ze mną coś niedobrego. Od jakiegoś czasu literatura, miast przyjemność mi sprawiać i nowe horyzonty odkrywać, mierzi mię i męczy.
Remedium na ten kryzys odbiorczy miał dostarczyć Gondowicz, którego „Duch opowieści” przyniósł mi kiedyś sporo satysfakcji. Niestety, tym razem autor nie stanął na wysokości zadania. Teksty z tamtego zbioru wydały mi się bardziej uniwersalne, tymczasem „Pan tu nie stał” przynosi szkice bardzo nierówne, których znaczna część, komentując jakieś wydarzenia ze świata kultury, jest bardzo wyraźnie zakotwiczona w czasie, co czyni publikację ich w rozmaitych periodykach naturalną, a wydanie ich po latach w formie książkowej przedsięwzięciem chybionym. Nie dość więc, że przerażony czytelnik musi się przedzierać przez gąszcz nazwisk, o których zwykły zjadacz chleba słyszeć nie miał prawa, na dodatek wiele aluzji staje się przez swą nieaktualność nieczytelnymi.
A i owa niekwestionowana erudycja Gondowicza trochę mnie tym razem bodzie, a raczej bodzie mnie sposób jej manifestacji. Tę jakże pożądaną u pisarzy cechę lubię bowiem odkrywać stopniowo i samodzielnie, tymczasem Gondowicz co i raz świeci nią po oczach, co wynika zapewne ze swoistego intelektualnego niedopieszczenia.
A może jestem zwyczajnie zazdrosny.

Chyba dzieje się ze mną coś niedobrego. Od jakiegoś czasu literatura, miast przyjemność mi sprawiać i nowe horyzonty odkrywać, mierzi mię i męczy.
Remedium na ten kryzys odbiorczy miał dostarczyć Gondowicz, którego „Duch opowieści” przyniósł mi kiedyś sporo satysfakcji. Niestety, tym razem autor nie stanął na wysokości zadania. Teksty z tamtego zbioru wydały mi się...

(Nawet eseje Jana Gondowicza bywają nierówne),jednak teksty takie jak "Gri-Gri", "Klub Miłośników Wiedzy Zbytecznej" czy opowiadający o dzieciństwie "Się Czyta" są tak wzruszającym świadectwem miłości do książek, że ma się ochotę przytulić ten Gondowicza (zarówno w sensie metonimicznym jak i dosłownym)
[nawiasem mówiąc, Gondowicz to pierwszej wody figlarz, w zbiorze zatytułowanym "Pan tu nie stał" dostałem dedykację: "Dla M., któremu już stoi"...]

(Nawet eseje Jana Gondowicza bywają nierówne),jednak teksty takie jak "Gri-Gri", "Klub Miłośników Wiedzy Zbytecznej" czy opowiadający o dzieciństwie "Się Czyta" są tak wzruszającym świadectwem miłości do książek, że ma się ochotę przytulić ten Gondowicza (zarówno w sensie metonimicznym jak i dosłownym)
[nawiasem mówiąc, Gondowicz to pierwszej wody figlarz, w zbiorze...

kapitalny erudyta, czytać, czytać! a panie składaczki komputerowe z "przekroju" powinny być ukarane dyscyplinarnie za obrażanie Pana Gondowicza (choć już pewnie i tak tam nie pracują)

kapitalny erudyta, czytać, czytać! a panie składaczki komputerowe z "przekroju" powinny być ukarane dyscyplinarnie za obrażanie Pana Gondowicza (choć już pewnie i tak tam nie pracują)

Hm...Niewątpliwie gondowiczowski umysł to kryształ, erudycja wręcz zjada czytelnika. Niestety, czasami czułem, że z niektórych esejów nic do mnie nie trafia i nie wiem po co pan G. je stworzył. Inne zaś, świetne i dla nich warto.

Hm...Niewątpliwie gondowiczowski umysł to kryształ, erudycja wręcz zjada czytelnika. Niestety, czasami czułem, że z niektórych esejów nic do mnie nie trafia i nie wiem po co pan G. je stworzył. Inne zaś, świetne i dla nich warto.