Ziemkiewicz jest ode mnie o piec lat mlodszy, lecz jest na tyle niewiele, by uznac nas za osoby z tego samego pokolenia. Uksztaltowani w mlodzienczosc w okresie gierkowszyczyzny, Solidarnosc, stan wojenny. Do okolo roku 90-siatego jestesmy zasadniczo tym samym czlowiekiem (z roznica talentow, ktore Ziemkiewicz posiada az w nadmiarze). Ciekawe, ze po 24 latach jestesmy od siebie tak daleko, ze praktycznei zyjemy na roznych planetach. Ta ksiazka uswiadamia skad ten dystans I ulatwia mi zrozumienie Ziekmkiewicza. Nie przebliza mnie jednak ani o krok do zgody z jego pogladami.
Ksiazka jest dwuwatkowa. Pierwszy watek to historia rodzinna. Poczatek I rozwoj choroby glownego bohatera. Perypetie rodzinne. Wspomneinia o ojcu. Wszystko bardzo sympatyczne, choc literacko nic otkrywczego. Drugi watek to nieustajaca dyskusja polityczna, a reczej polityczny monolog. Cale stronnice nurzacych wynurzen. Faktow przemieszanych z niejasnymi interpretacjami, mitami, sterotypami wypowiadanymi jak “najoczywistrza oczywistosc”. Wszysko to jakies nieskladne. Nie widomo do czego zmierzajace. Nie zakonczone zadna jasna konluzja. Czytam to wszystko I ciagle nie wiem czy sie z nim zgadzac, czy nie. Moze troche tak, ale za chwile juz zupelnie nie, by za chwile byc moze, a jednak nie. Groch z kapusta. Od 120 strony zamierzalem porzucic czytanie, ale nigdy tego nie robie, tak wiec z bolem dotrwalem do ostatniej strony.

Ziemkiewicz jest ode mnie o piec lat mlodszy, lecz jest na tyle niewiele, by uznac nas za osoby z tego samego pokolenia. Uksztaltowani w mlodzienczosc w okresie gierkowszyczyzny, Solidarnosc, stan wojenny. Do okolo roku 90-siatego jestesmy zasadniczo tym samym czlowiekiem (z roznica talentow, ktore Ziemkiewicz posiada az w nadmiarze). Ciekawe, ze po 24 latach jestesmy od...