Obiektywne spojrzenie na samego siebie to rzecz trudna – wydawałoby się wręcz nierealna. Kształtują nas wszak zarówno przeszłość, jak i teraźniejszość. Czy postawienie sobie pytania, jakim jestem dziś Polakiem, ma jakikolwiek sens? W końcu, jeśli odpowiemy sobie szczerze, czy będziemy umieli zaakceptować to, czego dowiemy się o sobie? Przed tymi zagadnieniami stawia czytelnika Mariusz Szczygieł, oddając w jego ręce „Niedzielę, która zdarzyła się w środę”. Jakiś czas temu, nakładem wydawnictwa Czarne, pojawiło się rozszerzenie tej pozycji. Nie mając akurat okazji, przeczytania wznowienia książki, postanowiłam sięgnąć po pierwsze wydanie. Nawet w najmniejszym stopniu nie spodziewałam się, że ten zbiorek reportaży, wywrze we mnie tak wiele emocji i przemyśleń. Zanim jednak przejdę do części zasadniczej, cofnę się na chwilkę do 1996 roku.
Miałam wtedy dziewięć lat. Pamiętam, że rodzice siadywali w niedzielny wieczór przed telewizorem i z wypiekami na twarzy oglądali jakieś rozmowy. Nie przeszkadzało im nawet to, że obraz był niewyraźny. Ta scenka znakomicie obrazuje, jak sławny był Mariusz Szczygieł w latach dziewięćdziesiątych. Przeprowadzając swoje rozmowy „Na każdy temat” reporter łamał tabu. Podobnie działa na czytelnika debiutancka książka dziennikarza.
Każdy rozdział zdaje się odzierać „przeciętnego” Polaka z jego słabości, przedstawiając go, jako maleńką jednostkę, na fali epoki transformacji. Jak na dłoni widać strach, niepewność i szok ludzi poniekąd „nauczonych” życia w innym ustroju. Autor jednak na tym nie poprzestaje. Swoim ostrym słowem niczym skalpelem, dotyka niemal każdej sfery życia. Zagląda do serca, duszy, a nawet pod kołdrę przyszłego czytającego, nie trudno się, więc dziwić, iż w pewnym momencie można się poczuć zażenowanym opisywanymi sytuacjami. Książka jest skierowana do konkretnego odbiorcy, który ma swoje zdanie, a równocześnie jest otwarty na punkt widzenia innych. Na początku byłam przekonana, że nasz kraj znacząco zmienił się przez przeszło dwie dekady niepodległości. Zagłębiając się jednak w sensie poszczególnych artykułów doszłam do wniosku, że tak nie jest.

Obiektywne spojrzenie na samego siebie to rzecz trudna – wydawałoby się wręcz nierealna. Kształtują nas wszak zarówno przeszłość, jak i teraźniejszość. Czy postawienie sobie pytania, jakim jestem dziś Polakiem, ma jakikolwiek sens? W końcu, jeśli odpowiemy sobie szczerze, czy będziemy umieli zaakceptować to, czego dowiemy się o sobie? Przed tymi zagadnieniami stawia...