Podobno na wysokich salonach, czytanie Chmielewskiej to obciach.Teraz gdy w końcu przeczytałem jakąś jej książkę, będę może tę opinię rozumiał lepiej, gdyż lektura Lesia była dla mnie męcząca i absolutnie nic nie wnosząca, poza możliwością odniesienia się do powieści tej autorki, którą dotąd życie jakoś miłosiernie pozwalało mi omijać. I może lepiej by było pozostać w tym dziewiczym stanie.

Zacznijmy zatem od słynnego poczucia humoru Chmielewskiej, bo to podobno zjednuje autorce "Dzikiego białka" najwięcej zwolenników. Już od pierwszych zdań dostrzega się usilne staranie by było śmiesznie i zabawnie, lecz ja odniosłem wrażenie, że pisarka ma zawyżoną ocenę własnego poczucia humoru, co przejawia się sromotnie przygnębiająco. Autorka pisze tak jakby każdy akapit miał wywoływać eksplozję wesołości(u mnie nie wywołuje). Brakuje tylko ścieżki dźwiękowej z podkładanymi śmiechami jak w sitcomach. W moim odczuciu dowcip Chmielewskiej jest ciężki, prostacki i byle jaki. Śmieszniejszy jest chyba kotlet schabowy.
A szczytu swojego słynnego poczucia humoru, Chmielewska dopełniła w scenie z papierem toaletowym(sami widzicie do jakiś wyszukanych rekwizytów ucieka się ona by was rozśmieszyć). Oto współpracujący z powieściowym biurem Duńczyk odwiedza urząd miasta, gdzie łamaną polszczyzną wypowiada do przewodniczącego rady narodowej prośbę-żądanie: "Daj papier". Na co przewodniczący wpada w popłoch, gdyż urzędowy przydział tego deficytowego w PRL-u towaru już mu się skończył, a przecież nie można skompromitować się przed przybyszem z Zachodu. I gdy w końcu udaje się skombinować trzy rolki, cudzoziemiec wyjaśnia, że przez słowo papier rozumiał dokument. HA,HA,HA! Przedszkolakom bym się nie dziwił, ale jak dorośli mogą śmiać się z takich bzdetów? Pełna żenada.
Owszem, w powieści dzieje się dużo,a raczej dużo jest namotane, bo mamy tu całą serię zdarzeń podobnych powyżej opisanemu. Więcej nie chcę tego czytać, Chmielewska adieu!

Podobno na wysokich salonach, czytanie Chmielewskiej to obciach.Teraz gdy w końcu przeczytałem jakąś jej książkę, będę może tę opinię rozumiał lepiej, gdyż lektura Lesia była dla mnie męcząca i absolutnie nic nie wnosząca, poza możliwością odniesienia się do powieści tej autorki, którą dotąd życie jakoś miłosiernie pozwalało mi omijać. I może lepiej by było pozostać w tym...