"Nagość życia. Opowieści z bagien Rwandy" są zapisem wydarzeń, wobec których język staje się bezradny, słowa zbyt płytkie, a cisza krępująca. Jak mówić o ludobójstwie? Jak mówić o tym, co przekroczyło granice człowieczeństwa, odebrało ludziom godność, zadrwiło z wszelkich zasad, praw, reguł, obyczajów i fundamentów humanitaryzmu? Jak...?
Hatzfeld nie odpowiada na te pytania, ale wie jedno- nie wolno milczeć. Nie wolno zapomnieć.
W Rwandzie znajduje osoby, którzy decydują się opowiedzieć o swoich losach. Wszystkie są ofiarami, które egzystują zanurzone w przeszłości, zamknięte w pułapce minionych dni. Demony z dawnych czasów już ich nie opuszczą, ale przywoływanie ich wciąż jest bolesne i skomplikowane. Pamięć ewoluuje, płata figle, zdradza i zawodzi.
Hatzfeld nie dzieli się z czytelnikami swoimi refleksjami, a przynajmniej nie na nich się koncentruje. Nie ocenia, nie podważa powierzonych sobie relacji i nie robi z siebie bohatera tej rwandyjskiej wyprawy. Jest tylko piórem, które spisuje głosy ofiar. Bo własnie o sens dawania świadectwa tu chodzi. O to, aby wypowiedzieć mogły się osoby poszkodowane, a nie ich rzecznicy. Żeby świat poznał prawdę, która odebrała im życia.
Sytuacja w Rwandzie przypomina tę po Holokauście, kiedy podobne pojęcia wypływały z ciemności: świadectwo, pamięć, pojednanie... Niedawno pochylaliśmy się nad jedną odhumanizowaną tragedią i szukaliśmy języka, który będzie mógł się z nią zmierzyć. Teraz nie możemy zapomnieć o Rwandzie.

"Nagość życia. Opowieści z bagien Rwandy" są zapisem wydarzeń, wobec których język staje się bezradny, słowa zbyt płytkie, a cisza krępująca. Jak mówić o ludobójstwie? Jak mówić o tym, co przekroczyło granice człowieczeństwa, odebrało ludziom godność, zadrwiło z wszelkich zasad, praw, reguł, obyczajów i fundamentów humanitaryzmu? Jak...?
Hatzfeld nie odpowiada na te...