Biblioteka szkolna. Przedzieram się przez tonę literatury młodzieżowej, aż trafiam na niczym niewyróżniającą się, małą książeczkę. "Morze ciche" - czytam na głos i odwracam ją zerkając na opis książki. Nie była długa, więc od razu zabrałam się za czytanie. Możecie sobie wyobrazić, jak dziwnie wyglądałam siedząc w szkolnej bibliotece i płacząc nad tą książką. Wszystko było w niej idealnie przedstawione. Główny bohater, głuchoniemy Emilio zdany jest na łaskę ludzi, którzy z reguły wyśmiewają go. Ta książka pokazuje jak bardzo ludzie stali się źli, bezuczuciowi. Przecież każdy z nas, szarych osób skrywa w sobie coś pięknego co pielęgnuje latami. Nie wszyscy jednak mogą to dostrzec, częściej śmieją się z tej inności kiedy ujawniamy naszą prywatną część siebie.
Przeraża mnie ojciec Emilia. Niedoceniający syna. Po prostu widać, że go nie kocha i traktuje jak wyrzutka, kogoś kogo nie powinno być na tym świecie.
Jednak Emilio ma się całkiem dobrze dzięki swojemu jedynemu przyjacielowi, z którym może porozmawiać.
Potrzebujemy takich książek, musimy kiedyś otworzyć oczy. Nie jesteśmy sami, są wśród nas osoby potrzebujące pomocy lub zwykłego zrozumienia i uśmiechu. Doceńmy takich ludzi, są wartościowi o wiele bardziej aniżeli osoba z pieniędzmi.

Biblioteka szkolna. Przedzieram się przez tonę literatury młodzieżowej, aż trafiam na niczym niewyróżniającą się, małą książeczkę. "Morze ciche" - czytam na głos i odwracam ją zerkając na opis książki. Nie była długa, więc od razu zabrałam się za czytanie. Możecie sobie wyobrazić, jak dziwnie wyglądałam siedząc w szkolnej bibliotece i płacząc nad tą książką. Wszystko było w...