Powstrzymam się od wystawiania oceny, bo raz: nie czuję się dość uprawniony do oceniania klasyka w prymitywnym systemie 1-10, dwa: bo nie mam zbyt dużego doświadczenia z poezją spoza Europy. Mogę powiedzieć jedynie, że bardzo się rozczarowałem. Wiersze Chajjama da się streścić jednym zdaniem: życie przemija nieubłaganie i lepiej cieszyć się tym, co ma się tu i teraz. Czy, jego słowami: „Więcej wart dziś grosz, niż jutro tysiączne zyski”.

Łatwo pisać o beznadziei i bezcelowości życia. Tak jawi się świat podobny stojącemu przed człowiekiem po śmierci Boga (Chajjam sprawia wrażenie całkiem współczesnego, choć żył rzecz jasna w wysoce religijnym społeczeństwie). Znacznie trudniej pokonać bezsens; poszukać znaczenia tam, gdzie pozornie są tylko „pola nicości”. Tego podjął się Nietzsche, by wymienić tylko jednego śmiałka i nie zarzucać Czytelnika nazwiskami. Samo jęczenie natomiast nie jest godne szczególnej uwagi.

Chajjam jako ratunek wskazuje drogę epikurejską, czy wręcz hedonistyczną: wino i kwiaty. Jest najprostszą ze wszystkich, czy najlepszą jednak? Czy może, skoro umrzemy i tak, warto byłoby spojrzeć w słońce i wziąć na siebie cały ciężar istnienia? Kochać los, i jak pisał Mishima: zamienić życie w wiersz pisany kroplą krwi.

„Szczęśliwszy, kto na świat nie przychodził wcale...” użala się Chajjam, jak Kohelet. Posłuchajmy skargi Achillesa: „Wolałbym za parobka służyć na cudzej roli, u biednego chłopa, który ledwo się może utrzymać, niż tu [w podziemiach] panować nad wszystkimi, co znikli ze świata”.

Pewnie zmęczyłem już Czytelnika cytatami spoza Chajjama, zatem dobiję go jeszcze kolejnymi. Połowę idei perskiego poety streszcza lepiej i mocniej Ungaretti krótkimi słowami: „Jest się/ jak jesienią/ na drzewach/ są liście”. Ezra Pound „Przesłaniem pana Housmana” mógłby wydrwić również Chajjama, wystarczy zmienić szczegóły.

Z pewnością niektóre z „Rubajatów” są warte przeczytania jako świadectwo stylu i idei, całość to jednak kilka tematów mielonych w kółko. Zabieram się niebawem do Hafiza i mam nadzieję, że uratuje w moich oczach honor perskiej średniowiecznej poezji.

Powstrzymam się od wystawiania oceny, bo raz: nie czuję się dość uprawniony do oceniania klasyka w prymitywnym systemie 1-10, dwa: bo nie mam zbyt dużego doświadczenia z poezją spoza Europy. Mogę powiedzieć jedynie, że bardzo się rozczarowałem. Wiersze Chajjama da się streścić jednym zdaniem: życie przemija nieubłaganie i lepiej cieszyć się tym, co ma się tu i teraz. Czy,...

Rubajjaty Omara Chajjama są arcydziełami literatury światowej. Nie można mieć też uwag krytycznych do tłumacza bowiem Andrzej Gawroński był doskonałym lingwistą i znawcą literatury perskiej. Można mieć jedynie żal że Andrzej Gawroński zdołał przełożyć jedynie niewielką część poezji Omara bowiem ten piękny tomik zawiera jedynie ułamek twórczości poety. Niestety tłumacz odszedł wcześniej z powodu choroby.

Rubajjaty Omara Chajjama są arcydziełami literatury światowej. Nie można mieć też uwag krytycznych do tłumacza bowiem Andrzej Gawroński był doskonałym lingwistą i znawcą literatury perskiej. Można mieć jedynie żal że Andrzej Gawroński zdołał przełożyć jedynie niewielką część poezji Omara bowiem ten piękny tomik zawiera jedynie ułamek twórczości poety. Niestety tłumacz...

Legenda ciągnąca się za wierszami Chajjama była wystarczającym powodem by rozpalić zainteresowanie czy wręcz modę na dyletanckie studia orientalne wśród XiX-wiecznej inteligencji na zachodzie Europy. To urzekające ile mogą działać naprawdę skromne strofy, owinięte w połyskliwy papierek tajemniczych opowieści o autorze, jego czasach i kraju.
Zaznaczam przy tym, że ich skromność niczego tu nie ujmuje, jest siłą i eliksirem nieśmiertelności, choć idzie w poprzek oczekiwań (przynajmniej moich) i zaskakuje.

Legenda ciągnąca się za wierszami Chajjama była wystarczającym powodem by rozpalić zainteresowanie czy wręcz modę na dyletanckie studia orientalne wśród XiX-wiecznej inteligencji na zachodzie Europy. To urzekające ile mogą działać naprawdę skromne strofy, owinięte w połyskliwy papierek tajemniczych opowieści o autorze, jego czasach i kraju.
Zaznaczam przy tym, że ich...

Jedna z pierwszych książek literatury orientalnej, z jaką się zetknęłam - i zakochałam. To zadziwiające, ile trafności, ile krzepiącej siły i duchowej mądrości może zamykać się w czterech wersach i jak bardzo ich przesłanie może być aktualne blisko tysiąc lat po ich powstaniu.

Jedna z pierwszych książek literatury orientalnej, z jaką się zetknęłam - i zakochałam. To zadziwiające, ile trafności, ile krzepiącej siły i duchowej mądrości może zamykać się w czterech wersach i jak bardzo ich przesłanie może być aktualne blisko tysiąc lat po ich powstaniu.