Przeczytałam książkę i nie mogłam się zabrać do recenzji. Zastanawiałam się co mi się w niej podobało: nic. Co mnie zaskoczyło: nic. Co mi po niej zostało: nic. Karol Arentowicz napisał Bajki dla niektórych dorosłych. Z naciskiem na Bajki, a ci niektórzy dorośli muszą być bardzo zdziecinniali, żeby uwierzyć w takie cukrowo - lukrowe powiastki o ludziach, którzy nie maja własnego życia - bo zajmują się tylko i wyłącznie życiem innych: sąsiadów, przyjaciół, przypadkowych osób spotkanych na ulicy. W ogóle nie są asertywni, a treścią ich egzystencji jest pomaganie innym. Ja tego nie kupuję. Widocznie wyrosłam już z bajek, nie wierzę w dobroć w takim wydaniu i nie chciałabym mieć takich "przyjaciół".

Książka znudziła mnie już w połowie pierwszego z dwóch opowiadań, a zakończenie jak dla mnie jest po prostu śmieszne, a jednocześnie świadczy o tym jak bardzo autor poddał się, proponowanej przez samego siebie, koncepcji bajki. Ponadto bajka powinna mieć morał, ja żadnego nie zauważyłam, no chyba, że morał brzmi: "bądź dobry dla wszystkich wokół, żyj ich życiem, nie miej swojego, a wtedy będziesz szczęśliwy." Jeśli tak, to dla mnie to jest zbyt infantylne, żeby było prawdziwe.

Po przeczytaniu było mi tak słodko, że aż mdło.

Jest wiele ciekawych książek, które czekają na mojej półce, szkoda mi czasu na takie "gnioty".

Przeczytałam książkę i nie mogłam się zabrać do recenzji. Zastanawiałam się co mi się w niej podobało: nic. Co mnie zaskoczyło: nic. Co mi po niej zostało: nic. Karol Arentowicz napisał Bajki dla niektórych dorosłych. Z naciskiem na Bajki, a ci niektórzy dorośli muszą być bardzo zdziecinniali, żeby uwierzyć w takie cukrowo - lukrowe powiastki o ludziach, którzy nie maja...