„Każdej niedzieli” to pogodna opowieść o tym, co ważne – więzach rodzinnych, bliskości, poszukiwaniu siebie i swojej drugiej połowy. Ot, klasyczne optymistyczne czytadło, jakich wiele… Z tą drobną różnicą, że jak na tego typu powieść, zdecydowanie za dużo tutaj zmarłych. No, właściwie jednego zmarłego. Nick Cattani, bo o nim mowa, umiera już na początku tej historii i… tak się wszystko zaczyna. Senior rodu pozostawia na świecie ukochaną żonę, trzy córki i syna Johnny’ego, na którego barkach będzie od tej pory spoczywać prowadzenie rodzinnego interesu w postaci sklepu żelaznego. Po ojcu pozostanie też pewna tajemnica, która przysporzy wielu kłopotów.

Ale rola Nicka nie kończy się na przekazaniu spadku i swojego sekretu. O nie! Pogodny staruszek staje się obserwatorem poczynań swoich bliskich, z czasem znajdując nawet sposób, by się z nimi kontaktować i wpływać na rozwój sytuacji. Dla nas natomiast staje się… narratorem. Niczym głos z zaświatów opowiada rodzinne historie, uprzedza niektóre fakty, relacjonuje wydarzenia i zdradza nam myśli bohaterów. Wszystko okrasza swoim poczuciem humoru, ojcowskim żartem, czasem drobnym przytykiem pod adresem swoich pociech albo nerwowej żony. Kibicuje ich poczynaniom i, jak by się mogło wydawać, całkiem dobrze się bawi, kiedy wszystko układa się zgodnie z jego zamierzeniami.

Pomysł uczynienia narratorem powieści osoby zmarłej jest bardzo oryginalny, choć przyznaję, że momentami trochę irytujący. Zwłaszcza na początku trudno się przyzwyczaić. Uderza też podejście Nicka do cierpienia bliskich, opłakujących przecież jego śmierć. Ton wypowiedzi zdaje się być zbyt swobodny także w momentach, kiedy wychodzą na jaw kompromitujące sekrety bohatera, a on sam podsumowuje je rzucając lekkie „no wiecie jak to jest”. Sama fabuła jest w moim odczuciu naciągana – zbyt nieprawdopodobnym jest taki zbieg okoliczności w prawdziwym życiu. Ale przecież to fikcja literacka i może właśnie o to chodzi?

„Każdej niedzieli” czyta się szybko i przyjemnie. To idealna lektura na jesienne wieczory przy herbacie. Wciąga i rozśmiesza, pozwalając zapomnieć o szarudze i zimnie za oknem. To jednak najmniej „włoska” z książek Pezzellego i, niestety, najmniej urokliwa. Chociaż sama w sobie jest bardzo dobra, wśród dzieł tego autora wypada słabo.
Katarzyna Marondel