,,Srebrno Krzesło” to moja kolejna czytelnicza wizyta w Narnii. Jednak tym razem nie w towarzystwie rodzeństwa Pevensie, ale ich kuzyna Eustachego i jego koleżanki Julii.

Eustachy i Julia trafiają do Narnii, gdzie nadal panuje znany nam z poprzednich dwóch części król Kaspian. Nie jest on już jednak młodzieńcem, a starcem, który niepokoi się o los królestwa po swojej śmierci. Jedyny syn króla, Rillian, przed dziesięciu laty zaginął. Okazuje się, że Eustachy i Julia zostali wezwania do Narnii by odnaleźć następcę tronu. W podróży towarzyszyć im będzie oryginalny Błotosmętek.

O ile ,,Podróż Wędrowca do Świtu” średnio mi się podobało, tak ,,Srebrne Krzesło” trzyma naprawdę dobry poziom(mniej więcej jak ,,Książę Kaspian”). Akcja jest bardzo przygodowa, a kolejne miejsca, które odwiedzają Eustachy, Julia i Błotosmętek podczas poszukiwania Rilliana są bardzo barwnie opisane i dodają książce uroku. Praktycznie nie było tu sytuacji, która mnie nudziła, a wiele trzymało w napięciu. Postać Błotosmętka dodaje książce humoru, a Pani w Zieleni od początku budzi niepokój i dreszcz tajemnicy. Tęsknię za rodzeństwem Pevensie, ale z przyjemnością oznajmiam, że Eustachy wyrobił się i zaczął wykazywać inne cechy charakteru niż egoizm i przesadna nowoczesność. A Julia jest fantastyczną bohaterką, sympatyczną i bardzo prawdziwą. Dużym plusem było więc dla mnie, że większość wydarzeń jest ukazana z jej perspektywy.

Jak w każdej części cyklu, i tu występuje wiele nawiązań do Biblii. Z każdym tomem widać coraz bardziej, że Aslan jest dla bohaterów tym kim dla chrześcijan Bóg. Za sprawą relacji Narnijczyków z Lwem widać, że Lewis próbuje delikatnie dać do zrozumienia jak człowiek wierzący powinien postrzegać Boga. Ale w ,,Opowieściach z Narnii” znajdujemy też nawiązania do baśni i legend, tym razem uderzyło mnie podobieństwo do bajki o Jasiu i Małgosi.

,,Srebrne Krzesło” to bardzo udana kontynuacja historii Narnii. Mimo, że te książki są raczej skierowane do czytelników nieco młodszych niż ja, to z przyjemnością zanurzam się w ich świecie i każdemu z czystym sumieniem je polecam.

,, Płacz trochę pomaga – dopóki się płacze. Ale w końcu, wcześniej czy później, trzeba przestać płakać, a wtedy trzeba się zdecydować, co robić dalej.”

,,Srebrno Krzesło” to moja kolejna czytelnicza wizyta w Narnii. Jednak tym razem nie w towarzystwie rodzeństwa Pevensie, ale ich kuzyna Eustachego i jego koleżanki Julii.

Eustachy i Julia trafiają do Narnii, gdzie nadal panuje znany nam z poprzednich dwóch części król Kaspian. Nie jest on już jednak młodzieńcem, a starcem, który niepokoi się o los królestwa po swojej...